36. Potrzebuję cię

Dni wyglądały mocno monotonnie, nie różniły się niczym. O ścisłych godzinach przychodziła pielęgniarka lub lekarka podając mi medykamenty, pytając o samopoczucie, sprawdzając stan, zmieniając opatrunki i przynosząc jedzenie. Następnie po około godzinie puste talerze były zabierane a na szafkę trafiała butelka wody i wazon z kwiatami od Itachiego, lecz on sam mnie nie odwiedzał. Domyśliłam się, że zabroniono mu, gdyż nie sądzę, aby sam z siebie nagle przestał przychodzić. W sumie to widziałam w tym plusy, nie nękał trudnymi pytaniami, przez co myśli mogły odrobinę się uspokoić. Ostatecznie to nie było aż tak łatwe gdyż wiecznie pikająca aparatura naprawdę doprowadzała do szału toteż jedyną ucieczką przed nią był sen. Dużo spałam, czasami mi się wydawało, że całe dnie. I gdyby nie irytujący dźwięk było by nawet miło.

Minął tydzień, po którym przy kontrolnych badaniach doktor oznajmiła mi w pełni szczęścia, że Zjednoczone Siły szturmują siedzibę Kabuto. Dużo czasu im nie zajęło uporanie się z białymi Zetsu i odszukaniem kryjówki, ale miałam to oficjalnie gdzieś, okularnik nie interesował mnie w żadnych wypadku, mimo niewyjaśnionego przystąpienia do wojny u boku Tobiego. Jednak to mało istotne, teraz, gdy zamaskowany już nie żyje.

Czułam się coraz bardziej słaba, jakby z każdą minutą ulatywało ze mnie życie. Wiedziałam, że umieram to było oczywiste. Zastanawiałam się tylko, czy zobaczyć się jeszcze z nim. Dać mu możliwość wytłumaczenia się. Nie było, co rozmyślać o przyszłości w Konoha, nie dożyję jej to pewne. Z cichym westchnieniem, bo w końcu nie chciałabym umierać sięgałam po butelkę wody, gdy dostrzegłam dziwne plamy na małym palcu, które wyróżniały się na tle niebieskiego plastiku. Zaintrygowana tym zaniechałam pomysł napicia się by lepiej się przyjrzeć dłoni. Faktycznie na palcu można było dostrzec bladoczerwone zaczerwienienia zupełnie takie, jakie tworzą się, gdy owiniesz go sznurkiem o nieduże grubości, lecz tak by lekko wrzynał się w skórę.

 — O nie — jęknęłam rozumiejąc, co to oznacza. Pakt, mam z kimś nie do końca zerwany pakt. Tobi nie żyje, z Sasuke nigdy go nie tworzyłam, został Itachi. Jednak, jakim cudem pozostał ślad po tak długim czasie, przecież zawiązałam go tuż przed tym jak obaj bracia zamieszkali z powrotem w Konoha. To niedorzeczne, aby nadal była ta więź. Może jednak nie chodzi tu o niego? Tylko niby, o kogo innego? Jedno jest pewna jakiś niezerwany pakt istnieje, gdyż ustały ataki. Nie zwróciłam na to wcześniej uwagi, ale od tamtego, który miał miejsce za czasów Akatsuki i misji z Itahchim oraz Kisame nie było następnego. Musze zobaczyć się z Uchihą. Jeśli na jego palcu również będą takie znamiona to oznacza, że zawarty między nami pakt nie wygasł w pełni. Toteż, gdy tylko pojawiła się pielęgniarka z obiadem natychmiast poprosiłam ją o wpuszczenie Itachiego. Muszę rozwiać wszelkie wątpliwości, muszę być pewna.

Kobieta w pełni euforii poinformowała mnie, że wojna się skończyła, że wygrali. I prawdopodobnie tylko dzięki temu długo nie opierała się moim naleganiom, ale zapewniła, że daje nam dosłownie piętnaście minut liczone z zegarkiem w ręku. Po upływie tego czasu oznajmiła, że wchodzi do pokoju i wyrzuca stąd czarnowłosego.

 — Witaj — rzekł wchodząc z kwiatami w ręku, które dołożył do wazony z pozostałymi różami z wczoraj. — Jak się czujesz?

 — Coraz gorzej — mruknęłam zerkając na niego. Jakoś nie mogłam od tak spojrzeć mu w oczy.

 — Rozumiem — odparł posępnym głosem siadając na krześle przy łóżku i patrzył na mnie z wyraźną czułością. Niepewnie położyłam swoją dłoń na jego. Czułam się skrępowana, tak dawno nie widzieliśmy się, że nie do końca byłam pewna jak się zachowywać. Przesunęłam nasze dłonie na kołdrę gdzie na jej bieli mogłam dostrzec blade ślady na małym palcu. Przymknęłam ze zrezygnowaniem powieki, wiedziałam, lecz dla pewności dyskretnie i dosłownie na moment złączyłam je powodując, że barwa stała się intensywniejsza. Teraz westchnęłam odwracając głowę w drugą stronę oraz zabierając dłoń. Pakt jest aktywny to może oznaczać tylko jedno, gdy go zakładaliśmy Itachi już musiał mnie kochać i być tego zupełnie świadomy, bo powstała nić, której nic nie zerwało.

 — Świętujesz zwycięstwo? — zapytała niby na potrzymanie rozmowy.

 — Nie.

 — Dlaczego? — Z zainteresowaniem spojrzałam na niego. Powinien się cieszyć, że teraz nic już nie zagraża jego ukochanej Konosze.

 — Nie mogę świętować, nie, kiedy cię tracę — szepnął odgarniając mi kosmyki włosów za ucho oraz kładąc dłoń na policzku. Przymknęłam powieki. Jego dotyk zawsze działam uspokajająco i był taki przyjemny. Westchnęłam głośno, wiedziałam, że innego wyjścia nie ma, że jeśli chcę żyć muszę to zrobić.

 — Wiesz, że umieram? — zapytałam wpatrując się w otwarte okno unikając jego wzorku, który czułam na sobie.

 — Wiem najmilsza, wiem — wyszeptał głosem przepełnionym rozpaczą, zrezygnowanie, tęsknotą. Odwróciłam się do niego spoglądając w przyciemniony czarny kolor tęczówek.

 — Potrzebuję cię — mój głos był cichszy niż szept jednak on go doskonale słyszał. Uśmiechnął się delikatnie kładąc dłoń na policzku, czule głaskając. Zabrałam ją z twarzy przesuwając ostrożnie palcami po zewnętrznej stronie aż do nadgarstka skąd szybkim ruchem zerwałam czerwoną mulinę. Czarnowłosy obserwował moje poczynania, ale nie komentował. Drżącymi dłońmi starałam się zawiązać sznureczek na jego małym palcu, lecz co chwile rozwiązywał się. Wówczas Uchiha dopiero zareagował pomagając w tej czynności a następnie w wiązaniu drugiego końca na moim małym palcu tej samej ręki. Milczał, lecz ja wiedziałam, że wie, co ma nastąpić.

 — Podczas zawiązywania paktu będę mieć otwarty dostęp do twoim myśli — oznajmiłam uprzedzając go. Rzadko korzystałam z tej możliwości, ale teraz… Itachi będzie niczym otwarta księga dowiem się czy naprawdę mnie zdradził czy też nie.

 — Nie ma w nich niczego, czego byś nie mogła zobaczyć — odparł pewnym tonem.

 — Nie będziesz mieć kontroli nad tym, co zobaczę, żadne genjutsu nie będzie działało.

 — Niczego się nie obawiam — mówił nadal tym samym tonem, który zaczynał mnie interesować. Czyżby na serio zdrada wyglądała tak jak mi to powiedział? Z coraz bardziej rosnącą chęcią zawarcia paktu splotłam palce naszych wolnych dłoni i zetknęłam czoła, nie zrywając kontaktu wzrokowego.

Poprzez otchłań gwieździstej nocy,

Podążamy,

Niosąc jeden umysł jedno serce.

Ja i Ty,

Tu i teraz.

Związani obietnica.

Połączeni w jedność.

Ja i Ty,

Tu i teraz.

Podążamy,

Niosąc pod powiekami jedną duszę.

Składam ci tą obietnicę.

Tak brzmiały słowa paktu, które raz już usłyszał w swoim życiu. Podczas wypowiadania ostatniej sylaby czerwona mulina zajarzyła się światłem a w oczach Itachiego błysnął sharingan.

Przed oczami przelatywały mi obrazy z jego wspomnień w zawrotnej prędkości. Czułam jego uczucia słyszałam myśli wypowiadane podczas tych sytuacji. To było jakby nagle z prędkością światła przez ciebie przeleciało czyjeś życie ze wszystkimi radościami i smutkami, które doświadczył. Z oczu pociekły łzy. Mówił prawdę, cały czas. Nigdzie nie było ukrytego dna, skrywanych czynów, niecnych planów, on po prostu kochał. Poczułam, że nie zasługuję na takie uczucia, nie od niego.

Gdy tylko cały rytuał się zakończył a poświata zniknęła szybko cofnęłam się opadając na łóżko, lecz zapomniałam o sznurku toteż pociągnęłam czarnowłosego za sobą. Zawisł nade mną nadal wpatrując się w czerwień oczu z takim dziwnym, bo nieograniczonym szczęściem. Kciukiem przetarł policzki rozmazując cienką stróżkę.

 — Odwiedzisz mnie? — zapytałam spoglądając na wazon z kwiatami, czerwonymi jak krew, bo nie mogłam na niego.

 — Jak tylko będę mógł.

 — Dzisiaj, po północy — szeptałam najciszej jak umiałam, by na pewno nikt tego nie podsłuchał. — Zostawię ci otwarte okno. Przyjdziesz? — zapytała niego głośniej.

 — Oczywiście najmilsza — odpowiedział podnosząc moją dłoń, którą delikatnie ucałował. Uśmiechnęłam się. Był taki kochany, zawsze troskliwy i powodował, że byłam szczęśliwa. Na tym skończyło się nasze spotkanie, bo weszła pielęgniarka wyganiając Uchihę.

Westchnęłam patrząc na odsłonięte okna gdzie po niebie płynęły białe pierzaste chmury. Mam kilka godziny rozmyślania na podjęcie decyzji. Fakt zakończenia wojny oznacza, że za jakieś kilka dni przetransportują mnie do Konohy. Zwłaszcza, że już teraz mój stan zdrowia znacznie się poprawił. Wiedziałam, że kluczem do wszystkiego jest pakt, że dzięki niemu pobiorę energię od Uchihy i będę mogłam uleczyć się. A chcę się z nim zobaczyć, aby uregulować jakoś nasze relacje, czego przy Sasuke nie będziemy mieli jak zrobić.

Za pięć minut będzie północ. Usiadłam na skraju łóżka gasząc lampkę stojącą na szafce, aby nikt nie zobaczył dwóch cieni odbijających się na zasłonie. Chociaż szczerze wątpiłam by ktoś miał ochotę w tak ważnym dniu zamiast się bawić i świętować pilnować jedną dziewczynę. Jednak środki ostrożności lepiej zachować na zwyczajne, a gdyby. Spojrzałam w pustą czarną przestrzeń w stronę gdzie powinien wisieć zegar, lecz nie widziałam go, jedyne co można było dostrzec to snop światła dobiegający spod drzwi. Tik, tak, tik, tak czas nieubłaganie biegł swoim tempem, więc z mocno kołaczącym serce, wieloma niepewnościami podeszłam do okna. Drżąca dłoń zawisła kilka centymetrów przed zasłonami. Chwila wahania, wpuścić go czy udawać, że zasnęłam? Tik, tak, tik, tak. Ostatecznie szybkim ruchem rozsunęłam zasłonę i omal nie krzyknęłam gdyż na parapecie już siedział Itachi czekając cierpliwe aż otworzę okno.

 — Witaj — szepnął wślizgując się do pokoju. Nic nie powiedziała, tylko odsunęłam się na bezpieczną odległość skinąwszy lekko głową w geście powitania. Zaległa krępująca cisz, nie wiedziałam co powiedzieć, nie wiedziałam do końca nawet po co go zaprosiłam, myślałam, że może samo to jakoś przy nim wyjdzie, lecz nie potrafiłam się do niego zbliżyć. Jedynie stałam patrząc na podłogę jakby to było niewiadomo jak interesujące zjawisko starając się nie spojrzeć na Itachiego, który przeszywał mnie wzrokiem. Drgnęłam, gdy poczułam jak muska skórę twarzy kładąc dłoń na policzku. Nie było odwrotu musiałam podnieść głowę i napotkać tą piękną parę czarnych oczu wyróżniających się na tle jasności panującej za oknem. Noc była wyjątkowo bezchmurna do tego związku z panującym świętowaniem miasto zostało rozświetlone dodatkowym oświetleniem a granat nieboskłonu często usypywany był kolorowymi migoczącymi punkcikami po fajerwerkach. Przełknęłam ślinę czując jak powoli tonę w bezkresnym oceania niesamowitej czarności, który nie posiada dna, więc będę tak spadać aż do końca świata. Odruch, to wywołało automatyczną obronę, ucieczkę, cofnęłam się odwracając tyłem. Ciche westchnienie przerwało tykanie zegarka, moje kołaczące serce i odległe odgłosy balangi na zewnątrz.

 — Dlaczego chciałaś mnie widzieć?

 — Wojna się skończyła, więc zapewne za kilka dni przeniosą mnie do Konohy. Dobrze by było, aby jakoś określić nasze stosunki, w końcu mamy zamieszkać pod jednym dachem.

 — Przecież wiesz, że nic się w moim stosunku do ciebie nie zmieniło.

 — A jak ty widzisz te wspólne mieszkanie?

 — Chciałbym by było tak jak wcześniej, bym nadal miał prawo mówić do ciebie, kochanie.

 — Czerwona nić wiąże tych, których przeznaczenie było się spotkać — mruknęłam zamykając powieki.

 — Może się przecinać i krzyżować, ale nigdy nie przerwie się — dodał obejmując, zamykając w ciasnym uścisku, którego tak mi było brak.

 — Atari spójrz na mnie — rzekł zjawiając się naprzeciwko. Zaskoczona podniosłam opuszczoną głowę napotykając jego teraz trudny do określenia wzrok. Tyle uczuć na raz w niby było, że nie mogłam określić nawet jednego, tak szybko ulegał on zmianie. Zrobił krok do przodu tak by odległość między nami wynosiła najwyżej długość od łokcia do palców. A następnie wyciągnął rękę i położył dłoń na policzku, która powolnym ruchem zsuwała się na szyję, ramiona, przesuwała się po rękach by na koniec znaleźć się na biodrach. Przymknęłam oczy przygryzając lekko dolną wargę. Potrzebowałam tego dotyku, tych silny męskich dłoni, które delikatnie sprawdzają czy wszystkie proporcje ciała są odpowiednie, lecz jest w nim też coś drapieżnego. Stanowczy uścisk, smukłe palce, które z łatwością zacisną ci się na gardle i te bezprecedensowe zapewnienie, że nigdy cię nie opuszczą, że wiecznie będziesz w nich spoczywać. A na dowód, że tak jest całuje cię. Gorące wargi z pasją i niegasnącym pragnieniem pieszczą twoje usta wlewają w ciebie zapomnienie. Nie ma innych, nie ma przyrody, czas zdaje się być irracjonalnym wymysłem filozofów, którzy siedząc pod wierzbą rozprawiają o sensie uczuć. Przestaje mieć nawet znaczenie wczorajszy dzień, przeszłość zdaje się być tak odległa i nieważna jak dywagacje o metafizycznej zależności wymiaru od czasu. Słodka nuta omamienia, błogie uczucie wnoszące się do czegoś co ludzie umówili się nazywać Rajem. A na zakończenie na ostatni akt pozbawienia cię wolności patrzy ci głęboko w oczy, przez co i ty musisz to zrobić. I co widzisz? Najpierw piękną czerń, głęboki bijący hipnotycznym blaskiem mrok. A gdy zapatrzysz się zbyt długo dostrzeżesz uczucia, które składając się na to co zwykle nazywa się miłością. I patrzysz tak bezbronnie mają wrażenie stałości, stabilizacji czy nieprzemijalności tego tak bardzo przez niemalże wszystkich poszukiwanego mocno irracjonalnego uczucia, po dziś dzień niezdefiniowanego. A na sam koniec, gdy przybliżysz się na odpowiednie odległość zobaczysz siebie, własne odbicie w czerni oczu, które pozostanie tam na zawsze. Skradł ci dusze, którą skrzętnie zabrał ze sobą zamykając w złotej klateczce w miejscu nazywanym serce, które mimo podobnej nazwy jak ta widniejąca w książkach do anatomii pełni zupełnie inną funkcję. Nic na to nie poradzisz, nie odzyskasz części siebie. Odejść zawsze możesz, lecz żyć już nie będziesz. Pusta kukła, pojemnik bezużyteczny, bo czy ma on sens, gdy niczego w nim nie ma? Ciche westchnienie wyrywa się z głębi ciebie, tęsknisz za tą cząstką, którą on ci ukradł i po części wiesz, że zrobisz wszystko by ją odzyskać. A prawda jest taka, że wcale jej nie chcesz, jest ci najzupełniej zbyteczna, cały sens i jednocześnie paradoks skupia się na tym, że potrzebujesz wypełnić czymś ten pojemnik i w cale nie chodzi o część, którą on zabrał, jedyna rzecz, która będzie pasować w puste miejsce jest jego część, którą właśnie oferuje ci. Bez trudu czy wyrzeczeń w zdobywaniu jej, on ci ją podarowuje niczym prezent na złotej tacy z czerwoną kokardką. Opuściłam głowę, ja już nie potrafię odmawiać, nie umiem odrzucić podarunku. Obejmuję go, zaciskając pieści na materiale koszulki, uczepiając się go z całych sił, przyjmując część jego duszy, jego miłość.