26. Podejrzliwości, podejrzenia czy dziwaczenie?

Itachi. Tylko tyle chodziło mi po głowie i aż tyle. Jedno imię a w ślad za nim obraz postaci. I tak od powrotu z Konohy. Chociaż nie pamiętam jak się znalazłam w podziemnej kwaterze Tobiego, ale przypuszczam, że to on w tym maczał palce.

Z westchnieniem przewróciłam się na drugi bok. Nie mogę uwierzyć, że musiałam pokazać mu oczy, że tyle wie. W ogóle skąd? Z resztą jak on może sobie przypomnieć dzieciństwo? Widział mnie raptem parę razy w domu czy na treningu oraz zamieniłam z nim kilka zdań, to wszystko. Resztę obserwacji prowadziłam z ukrycia, nie można mi było się do niego zbliżać. Przynajmniej póki nie narodził się Sasuke bywałam brutalnie karana za spotkania z młodym następcą rodu, nie było mi można nawet zbliżać się do niego na odległość kilometra. Potem znieśli rygor, ale nadal nie byłam mile widziana w jego otoczeniu. Dlatego nie rozumiem co on niby może pamiętać. Jednak martwi mnie to, za dużo wie. Teraz nie wiem kto jest bliższy prawdy, on czy Tobi. No właśnie Tobi, nieznośny cień, który nie zniknie nawet w największych ciemnościach. Naprawdę już nie wiem jak mam się go pozbyć. Stał się po prostu nie do wytrzymania a na domiar złego…

 — Nie pchaj się — burknęłam czując uginanie się materacu pod dodatkowym ciężarem.

 — Przesuń się — odparł zupełnie ignorując mój protestujący głos. Wywróciwszy oczami przytuliłam się do zimnej kamiennej ściany dając tym mu możliwość położenia się obok. I to jest właśnie ten domiar złego, Tobi wymyślił sobie, że usunie drugie łóżko, które mieściło się w moim pokoju a jako, że należało do niego musiał znaleźć nowe miejsce do spania.

 — Ciasno tu — mruknęłam próbując się ułożyć tak by naga skóra rąk nie przylegała do skały. W ramach pomocy mężczyzna obrócił mnie przodem do siebie i ułożył głowę na swojej klatce piersiowej do tego delikatnie obejmując w pasie. Obecnie wyglądaliśmy jak słodka para kochanków. Nic bardziej mylnego.

 — Tak będzie ci wygodniej — rzekł widać moją skwarzoną minę i starania uwolnienia się z uścisku.

 — Wygodniej by było jakbyś wstawił tu drugie łóżko. Tak się wytrzymać nie da — rzuciła podnosząc się do pionu.

 — Gdzie idziesz? — zapytał przyglądając się jak wkładam buty. Tak, to jeszcze jedna udręka, która mi zafundował po powrocie. Nie mogłam zrobić kroku bez jego wiedzy, już nawet swobodnie szwendać się po kryjówce mi nie było wolno.

 — Do Kabuto — burknęłam nie omieszkując mu zaznaczyć, że nie podobają mi się obecne ograniczenia. I taki sposobem większość czasu musiałam spędzać z wężowatym, co nie było moim szczytem marzeń, ale jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma. A z dwojga złego wolę Kabuto niż Tobiego. Toteż wślizgnęłam się po cichu do pomieszczeń mężczyzny, bo trudno to nazwać jednym słowem gdyż pokój był bardzo duży i podzielony parawanem na dwie części, gabinet oraz laboratorium. Omijając grzecznościowe gadki powitalne zajęłam miejsce na stole operacyjnym wyjątkowo dzisiaj pustym, gdyż okularkowaty od kilku dni przesiadywał tylko za biurkiem zawzięcie studiując coś w księgach i zwojach. Nawet nie miałam ochoty się dowiadywać czego poszukuje. Niewiedza często jest zbawieniem. Gdyby tylko Itachi się posłuchał tych słów. Nie wiem co sądzić o tej całej sytuacji. Martwi mnie to, że on poszukuje prawdy i to z taką zaciętością oraz powodzeniem. Nie powinien jej znać, chociażby dla własnego dobra, jednak nie umiem go od tego odciągnąć. Im bardziej się staram go odseparowywać tym bardziej prze naprzód. A z drugiej strony to miłe, że chce wiedzieć. Większości moich byłym właścicielom wystarczyła szczypta informacji, które otrzymywali od głowy rodu. Większości, co ja gadam, każdemu. Do tego stopnia, że kilkanaście pierwszych pokoleń po śmierci Mędrca wręcz pragnęło nie posiadać całej wiedzy. Dlatego stworzyli dwie kroniki, pierwsza z całą prawdą druga z fragmentami, które wybrali z całości kierując się zasadą, że tyle powinno wystarczyć, aby umieć się mną posługiwać. Jednak nowi władcy klanu często lekceważyli pierwowzór, który szybko został wyrzucony z obowiązujących lektur i zamknięty gdzieś w tajnych bibliotekach rodu. Takim sposobem kupili mój fałsz, że nie potrafię zabić Yokiego. Ciekawa jestem jaką mieli minę, gdy znaleźli Kaoru martwego. To jedyne zabójstwo Yokiego, które nie starałam się tuszować. Wcześniej się zdarzało, że z niektórymi nie mogłam już wytrzymać i opóźniałam ratunek podczas walki, co skutkowało tym, że ginęli. Jedynie zapęd do poszukiwania prawdy widziałam u Madary, starał się to kryć, ale nie zawsze mu wychodziło. Lecz Itachi jest inny, mimo iż ma mniejsze pole manewru i o wiele mniej źródeł to robi naprawdę duże postępy.

Westchnęłam ciężko powracając do kontaktowania z rzeczywistością, która poinformowała mnie, że Kabuto skończył przeglądać zwój i obecnie siedzi do mnie przodem uważnie się przyglądając.

 — O czym tak rozmyślasz? — zapytał nim dążyłam rzucić jakąś kąśliwą uwagę o gapieniu się. — Co się takiego wydarzyło w Konoha?

 — Nic wielkiego, wioska zrujnowana.

 — Wiesz, że nie o to pytam. Odkąd wróciliście sporo się zmieniło. Ciągle przychodzisz tu, siadasz w tym samym miejscu i kołysząc się spędzasz większość dnia. Do tej pory przesiadywałaś u siebie.

 — Bo miałam coś takiego jak własne łóżko. I nie udawaj troskliwego kolegi, bo w tej roli wyglądasz obleśnie.

Zaśmiał się niemalże tak samo jak robił to Orochimaru. Są teraz do siebie tacy podobni, że to aż przerażające.

 — Jak idą przygotowania? — zapytał powracając do swoich ksiąg.

 — Jak widać trwa zastój. Nie wiem, kiedy ma nastąpić moment ogłoszenia wojny. Nic mi o tym nie mówi. Powtarza tylko ciągle, że już niedługo — odparłam również się podnosząc z miejsca.

 — Dziwne, nieprawdaż? Jesteście tak blisko ze sobą a jednocześnie tak daleko.

 — Co masz na myśli? — Zmarszczyłam brwi odkładając książkę, którą właśnie przeglądałam.

 — Jakby się tak wam przyjrzeć to można by pomyśleć, że się w tobie zakochał — odparł spoglądając na mnie kątem oka z dziwnym uśmiechem, którego intencji nie mogłam odgadnąć.

 — Jakby tak pomyśleć to można dojść do wniosku, że to ty jesteś zakochany.

 — W tobie? — zapytał a drwina wypełzła na usta.

 — Nie, w nim — odparłam podchodząc. — Bo inaczej jak wytłumaczyć fakt trwania tutaj? — zapytałam pochylając się nad nim i niby zaglądając na biurko.

 — Nie uda ci się poznać moich intencji — rzekł odwracając się do mnie tak, że nasz wzrok spotkał się niemalże na tej samej linii. Wpatrywałam się w te złociste tęczówki Orochimaru. Były identyczne jak jego. Co on chce osiągnąć poprzez połączenie tych ciał? Czego oczekuje od wojny? Jaki ma cel w byciu przy Tobim?

 — Nawzajem.

Po czym odeszłam zostawiając go samemu sobie. Kabuto, człowiek zagadka. Myślałam, że to niegroźny zapatrzony w swego lorda pachołek, uzdolniony, ale nadal tylko pionek. Jednakże teraz wydaje mi się, że go nie doceniłam. On coś planuje, tego jestem pewna i to aż za dobrze, tylko pytanie brzmi: co? W sumie to mnie to mało obchodzi, grunt bym w tym nie uczestniczyła i żeby knowania nieobejmowany Tobiego. Nie, że go chcę chronić, po prostu pragnę dorwać się sama do jego skóry. Odkryć kim tak naprawdę jest.

 — Dokąd? — jego oziębły głos zatrzymał mnie tuż przed wyjściem z kryjówki.

 — Przewietrzyć się.

 — Dokąd? — powtórzył zbliżając się.

 — Do tej rzeczki płynącej tuż obok — odparłam zniesmaczona jego obecną manią pilnowania. Skinął nieznacznie głową dając niemy znak pozwolenia. Z ulgą wyszłam na zewnątrz biorąc duży wdech, ciesząc się świeżym powietrzem. Zapach zgnilizny, wilgoci i dziwny aromatów z pracowni Kabuto do przyjemnych nie należy. Zwłaszcza, że przypominają lata spędzone w podziemiach klanu Uchiha, co powoduje, że jeszcze bardziej myślę o Itachi. I to nieustannie od powrotu z Konohy.

Wieczorne powietrze dawało ukojenie, delikatny szelest liści pozwalał chociaż na moment zapomnieć o problemach a szum płynącej wody dopełniały ostatnie trele ptaków nim zmrok otuli okolicę pogrążając wszystko w śnie. Stanęłam nad wodą opierając się bokiem o pień drzewa. Resztki promieni przedzierały się przez gęstwinę tworząc jasne plamy na przyciemnionej przez cień trawie, które stawały się coraz mniejsze i mniejsze, by niedługo zniknąć pozostawiając świat pod panowaniem mroku. Otuliłam się rękoma, czując jak robi się chłodno. Pragnęłam złudy, że to coś da, wiedziałam, że nie, że ten lodowaty podmuch pochodzi ze mnie, nie z otoczenia. I co gorsza byłam niemalże pewna tego, że on może go odpędzić. Przymknęłam powieki powracając myślami do tamtego momentu, gdy ten chłód stał się bardziej przenikliwy niż zimno śnieżycy w samym środku zimy w Kraju Śniegu. Wówczas stałam w drzwiach do swojego pokoju, tego w podziemiach. Stałam tam wpatrując się w te czerwone słowa wymalowane na ścianie i pozwalając by wszystko wokół zamarzło, a przede wszystkim ja. Patrząc na ten napis przypominałam sobie najgorszą chwilę, moment, który pchnął mnie do stworzenia tego tekstu. I wtenczas nagle zimno ustało a ja poczułam dłonie obejmujące mnie w ramionach. Ciepło zalało wnętrze wyganiając bolesną przeszłość.

Westchnęłam przyjmując pozycję kucaną, która pozwalała mi na zmącenie tafli wody, niszcząc przy tym obijający się w niej mój obraz. Najbardziej jednak z tego wszystkiego zastanawia mnie, dlaczego nie mogłam go „zabić”? Przecież to było tylko genjutsu, nic mu tak naprawdę by się nie stało, więc dlaczego? To tak jak wówczas, gdy to się wszystko zaczynało, po prostu nie umiałam, nie byłam w stanie, nie mogłam. Myślałam, że Itachi nie będzie trudnym przeciwnikiem, że rozgryzłam jego plan dawno, już wtedy, gdy Tobi mi powiedział o projekcie przekazania oczu, lecz… Jak się wszystko teraz skomplikowało. Teraz nie wiem, czego on chce. Po co mu ta prawda? I co zamierza z nią uczynić, gdy już będzie wiedział? Co zrobi ze mną? Pragnie tak jak Madara zostać niepokonany i wycisnąć wszystko, co się da z przywileju bycia Yokim? Czy może chce tego co Tobi, Dziesiecioogoniastego? Czego on tak naprawdę chce?

Zamknęłam oczy odchylając się do tyłu i opierając o pień drzewa.

 — Dlaczego mnie tak teraz pilnujesz? — zapytałam nawet nie siląc się na to by głos był głośniejszy od szeptu. Wiedziałam, że ukrywa się w cieniu, trzy drzewa dalej. Myślał, że go nie wyczuje?

 — Mam swoje powody — odparł siadając obok.

 — Jakie? — Ciągnęłam to dalej, nie zaszczycając go wzorkiem.

 — Powiedz, dlaczego poszłaś do Konohy?

Drgnęłam czując nadciągające kłopoty. Wiedziałam, że prędzej czy później nadejdzie ten moment, lecz zwlekałam nie mając dobrej wymówki.

 — Dlaczego nie chciałaś walczyć z Itachi? I dlaczego im pomogłaś? Wiem o Painie — oddał widząc jak marszczę brwi na drugie pytanie. Westchnęłam widząc beznadzieje tej sytuacji. Naprawdę nie wiem czy będę w stanie sprzedać mu kolejny kit. Lecz jedno wiem, prawdy nie może się dowiedzieć.

 — Trochę głupio, ale nie mogę pozwolić by on umarł. Będąc Yokim wiesz, że potrzebuję członków klanu Uchiha. Zostałeś ty, Sasuke i on. Na początku chciałam obejrzeć walkę, lecz w między czasie dostałam wiadomość od szpiega, że Sasuke jest innej orientacji. Jeżeli Itachi nie zapewni potomków to będę skończona — wytłumaczyłam udając skruszoną i mniej więcej trzymając się prawdy, co było u mnie rzadkością. — A Pain, no cóż, byłam zazdrosna — odparłam unikając jego wzroku, starając się tym wcisnąć mu bzdurę świata. — To ty mu dałeś zadanie przyprowadzenia Kyuubiego, tak ważnego elementu planu i możliwość desantu na Konohę. Poczułam się niepotrzebna, gorsza, niechciana. Ciągle zamknięta w podziemiach, jedynie odrobina treningów i niemalże żadnych misji. Miałam wrażenie, że jego zdolności, rinnegan jest lepszy niż ja — oznajmiłam przygryzając wargę i patrząc gdzieś w bok tak żeby uwierzył, że trudno mi było wypowiedzieć te słowa.

 — Głupiutka dziewczyna — odparł łapiąc za podbródek i zmuszając by na niego spojrzała. — Pragnę byś była moją doskonałą, tajną bronią. Nie bój się, jeszcze się zabawisz na polu walki, już niedługo. Gdy wywołam wojnę i nadejdzie moment starcia, pozwolę ci niszczyć kraj po kraju. Po za tym, nikt nie jest lepszy od ciebie. — Położył dłoń na policzku delikatnie go głaszcząc, mrożąc przy tym zimnem skórzanej rękawiczki. Uśmiechnęłam się przymykając powieki przypominając sobie dotyk palców Itachiego, tak zupełnie inny od tego. Nim zdążyłam otrząsnąć się ze wspomnień obraz stał się zupełnie czarny a usta owiane chłodem warg Tobiego. Drgnęłam chcąc go od siebie odepchnąć, jak to robiłam od powrotu. Nie chciałam by całował, by był tak blisko, by powodował, że zapominam o Itachim. Jednak ręce wyciągnięte w niedokończonym akcie odrzucenia ostatecznie opadły na chłodną trawę. Zdałam sobie sprawę, że odtrącając go przysparzam tylko powodów do pilnowania. Muszę to jakoś wytrzymać, pozwalać mu na wszystko, aby uśpić czujność i mieć możliwość wymknięcia się do Konohy.

Białowłosa spała z głową na mojej klatce piersiowej pozwalając wcześniej bez żadnych sprzeciwów ułożyć ją tam, co mnie zaniepokoiło. Nawet dzisiejszego dnia zachowywała się buńczucznie a potem nagle przy rzece zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, miła, grzeczna, potulna aż za bardzo. Nie jestem pewien czy to zasługa mojego planu, czy ona coś knuje. A jeśli to drugie to co? I jeszcze sprawa z Itachim. No niby fakt, że potrzebuje klanu Uchiha, jednak coś mi tu nie gra. Atari by mi to od tak nie powiedziała, nie przyznałaby się do tego.

 — Ata… — Rozmyślania przerwała mi ciemna postać stojąca w progu, po kształcie wnioskuję, że musiała mieć na sobie długi płaszcz. — Niech do mnie rano przyjdzie — rzucił opuszczając pomieszczenie. Kabuto. Na początku wydawał się nieszkodliwym pionkiem, lecz niepokoją mnie poczynania, które powoli zaczyna realizować a jak niedawno zauważyłem dotyczyły Atari. Orochimaru nie miał o niej żadnych pożytecznych informacji, więc on również nic nie wie. Toteż nie powinien mi zagrażać, chociaż nagła sympatia jaką Atari zapałała do spędzania z nim czasu trochę mnie martwi. Gdy tylko ma okazję a przeważnie robi to wtedy, gdy jestem w pokoju znika udając się do jego pracowni i tam spędza kilka godzin. Zetsu mówi, że nic się nie dzieje, on pracuje, ona siedzi bądź przegląda zawartość półek. Muszę jakoś naprostować całą tą sytuację, Atari tak się zachowywać nie może, nie kiedy dzieli mnie tak mało od wprowadzenia w życie kolejnego etapu planu, wywołanie wojny. Do tego czasu dziewczyna musi mi być kompletnie posłuszna. A skoro nie chce po dobroci trzeba uruchomić dźwignię przymusu, zobowiązania jakie leży na Akayoru. Już się uśmiechałem na samą myśl. Może czas sprawdzić co daj mi jeszcze status Yokiego.

 — Chciałbym abyś zdobyła dla mnie trochę krwi niejakiego Nabury Sanchina. Przyda się do kolekcji — dodał widząc moją uniesioną brew. W sumie trochę spokoju przydało by mi się, ale… Spojrzałam na Tobiego, który również uczestniczył w spotkaniu, chociaż Kabuto mnie na nie zaprosił.

 — Gdzie ciało?

 — Tu. — Wręczył zamaskowanemu atlas otworzony na odpowiedniej stronie. Zajrzałam przez ramię odczytując napis zaznaczony w kółko „Namanira”.

 — To nie w Kraju Ziemi? — zapytałam kojarząc skądś nazwę.

 — Owszem. Wioska znajduje się blisko granicy i raptem trzy dni drogi stąd.

 — To bliziutko.

 — Zgoda. Wyruszamy za godzinę — oznajmił opuszczając pomieszczenie zostawiając mnie z wrażeniem niedosłuchu.

 — Że przepraszam, jak to wyruszamy? Ej, czekaj! — krzyknęłam za znikającym czarnowłosym w cieniu korytarza.

Jednak nie przesłyszałam się, Tobi postanowił potowarzyszyć mi w podróży. A ja głupia myślałam, że odprężę się.

 — Idziemy — burknęłam zła zaistniałam sytuacją narzucając na ramiona płaszcz, który w błyskawicznym tempie został z nich zrzucony. Już otwierałam usta by zaprotestować, kiedy narzucił na mnie zupełnie nowy czarniutki materiał. — Dlaczego?

 — Tamten ci się już zniszczył, po za tym po śmierci Paina Akatsuki przestało istnieć. Nie musisz już nosić jego emblematów.

 — Jego nie, ale jak widać symbol klanu Uchiha to już tak — mruknęłam oburzona pomysłem, ale na tyle cicho by on tego nie usłyszał. Miałam być miła i grzeczna by uśpić czujność.

Po tej krótkiej wymianie zdań wyszliśmy na skąpaną w porannym słońcu niewielką polanę. Nieprzystosowana do takiego natężenia światła skrzywiłam się zakładając obszerny kaptur w cieniu, którego zniknęła cała twarz.

Początek był dość zwyczajny. Po prostu maszerowaliśmy koło siebie w absolutnym milczeniu poruszając się niczym zjawy, kompletnie bezszelestnie. Do tego stopnia, że nie było nawet słychać charakterystycznego odgłosu powiewającego materiału płaszcza. Jedyne dźwięki, jaki roznosił się po okolicy wydobywały się z dziobów drących się w rannych trelach ptaków. I tak do samego wieczora, póki, ku mojemu zaskoczeniu Tobi ogłosił postój.

 — Powiedź mi, — zaczął przysiadając się do rozpalonego ogniska, w którego wpatrywałam się zamyślona — tak dokładniej, co daje status Yokiego?

Odwróciłam się gwałtownie z niepokojem obserwując jego wiecznie uaktywniony sharingan, który spokojnie spoczywał na płomieniach. Byłam przekonana, że tą kwestię mamy za sobą. Udało mi się go wykiwać zawierając dobowy pakt i wmawiając mu, że jest Yokim.

 — Przecież ci już o tym mówiłam — odparłam starając się wyglądać naturalnie i dziękując w duchu, że poza murami kryjówki zmuszona jestem nosić okulary, przez które Tobi nie mógł zobaczyć mojej chwilowej paniki.

 — Podczas treningów pominąłem aspekt zdolności, które od ciebie otrzymuję z racji być Yokim. Może się to okazać przydatne podczas wojny.

 — Planujesz sam rzucić się w wir walk? — zapytałam zaskoczona jego deklaracją uczestniczenia w ataku. Byłam przekonana, że będzie siedział w podziemiu a nam każe wykonywać brudną robotę. Nie odpowiedział tylko odwrócił się w moją stronę ściągając ostrożnie okulary.

 — Daj spokój, teraz chcesz trenować? Zmęczona jestem, może przełożymy to na rano? — zaproponowałam ziewając mocno na potwierdzenie słów. W końcu nie mogłam mu pozwolić na sprawdzanie dodatkowych umiejętności teraz póki nie wymyślę jak niespostrzeżenie zawszeć z nim kolejny dobowy pakt.

 — Jedna mała technika.

Z niepewnością pokiwałam głową, nie było wyboru muszę mu coś pokazać. Złapałam go za ręce, że niby to część techniki i zdjęłam skórzane rękawiczki.

 — Nie bardzo się orientuję, jaką naturą chakry się nie posługujesz? — zapytałam dla opóźnienia oraz aby móc niepostrzeżenie połączyć nasze małe palce, po czym poruszając szybko bezdźwięcznie ustami w myślach wymamrotałam słowa paktu.

 — Ziemia — odparł po chwili namysłu, która wystarczyła mi, by wyprowadzi go w pole.

 — Świetnie. W takim razie spróbuj zrobić to co ja — odparłam zabierając dłonie i ukazując ich wewnętrzną stronę skąd po kilku sekundach z samiutkiego środka zaczęły wydobywać się grudki ziemi, które uzbierawszy się w niewielkie górki obsypywały się upadając w trawę. Zamknąwszy palce w pięści zatrzymałam technikę strzepując z rąk pozostałość. — Musisz jedynie myśleć o tym. Wyobrazić sobie tą wysypującą się ziemie z dłoni.

Po kilku minutach udało się i Tobi zabrudził spodnie brązową mieszanką piasku i gliny.

 — Niesamowite — szepnął odwracając dłonie, z których nadal wydobywał się grunt, by po kolejnych minutach zniknąć tak nagle jak się pojawił. — Na takiej samej zasadzie działają inne żywioły?

 — W teorii. Akurat z ziemią jest najłatwiej, ale ktoś o twoich zdolnościach nie powinien mieć problemów z resztą. Trzeba by było tylko zabrać się ostro za trening, jeśli być chciał korzystać z tego w chwilach, gdy nie ma mnie w odległości… W twoim wypadku wydaje mi się, że byłoby to cztery metry.

 — Interesujące — odparł z lekkim opóźnieniem zamyślając się na chwilę. — Idź spać, będę trzymać wartę.

 — Dobra — mruknęłam zaskoczona tym, że tak łatwo odpuścił. Raczej byłam nastawiona na całonocne katusze pokazywania wszelkich technik, które uzyskał dzięki paktowi. Pomyślałam tylko, że to dziwne i zwinęłam się w kłębek nieopodal ogniska szczelnie otulając się płaszczem. Nie minęło pięć minuta jak odpłynęłam w krainy snów.

Misja była banalnie łatwa a towarzystwo Tobiego nawet nie tak irytujące jak w kwaterze, a może po prostu już do niego przywykłam. Problemów z odnalezieniem ciała nie było najmniejszych, więc dość szybko udaliśmy się w drogę powrotną. Znów nie mogłam pozbyć się wrażenia, że czarnowłosy w dziwny sposób wpływa na moje myśli, które niespodziewanie przestały krążyć wokół Itachiego a powróciły do wspomnień o Madarze. Trochę tym zaniepokojona postanowiłam po powrocie skupić się na treningach by jak najmniej przebywać przy Tobim. Jednak z wybawieniem nadszedł Kabuto, który zadowolony, że przynieśliśmy te DNA co trzeba zaproponował mi kolejną tego typu misję tylko tym razem znacznie dalej. A co dziwniejsze Tobi nie zgłosił sprzeciwu pozwalając bym sama, no przez część trasy pod nadzorem Zetsu, udała się aż do Kraju Kluczy po człowieka imieniem Dimer Hanabu, który według tego co mi wiadomo jest mistrzem kamuflażu. Dość pożyteczna broń podczas wojny, można by go użyć do zakradnięcia się na obóz wroga.