23. Konoha zaatakowana (2)

Właśnie wracałem z cholernie głupiej misji, do tego potwornie męczącej. Nie żeby była taka ciężka, że aż się zmęczyłem, nie. Męczące było towarzystwo Keiko, która nie mam pojęcia, co robiła ze mną na tej misji. Ja musiałam na niej być, bo jestem opiekunem tych dzieciaków, ale co ona tu robi? To jest dla mnie zagadką. Jednak mim bliżej byliśmy Konohy tym bardziej czułem niepokój. W powietrzu unosił się dym palonych domów, tumany kurzy. Niebo przecinały iskry po elektrycznych technikach. Widziałem małe skaczące plamy, jakiś walczących shinobi.

 — O nie! — jęknąłem, kiedy połączyłem fakty, zdając sobie sprawę z sytuacji. — Zajmij się nimi i nie zbliżajcie się do Konohy.

 — Co? Itachi, co się dzieje? — pytała całkowicie zdezorientowana.

 — Po prostu zajmij się nimi — mruknąłem ruszając pędem. Nie pomyliłem się. Dobrze wywnioskowałem walki w wiosce. Jednak nie przewidziałem takich katastrof. Przede mną rozpościerały się zrujnowane ulice, na których zaciekle walczyli shinobi. Konoha wyglądała jak w czasie bitwy. Od razu domyśliłem się, że to sprawka Akatsuki. Tylko nie wiem, kogo szukają. Mnie? W końcu jestem silnym shinobi no i zdradziłem organizację opuszczając ją. Czy Naruto? Tu sprawa oczywista, Kyuubi. Chwila. Jeśli Akatsuki przybyło po Dziewiecioogoniastego, to musieli wysłać najlepszych. Co oznacza, że Atari jest zapewne w wiosce. Tylko gdzie? Podziemia! Puściłem się biegiem przez ulice nie zważając na krzyki innych shinobi nawołujących do pomocy, czy jęki ludzi przywalonych gruzowiskiem. W tej chwili najważniejsze było dotrzeć do niej na czas. Nie wiem, czemu akurat tam mnie nogi wiodą. Po prostu mam przeczucie. Czy słuszne, zaraz się okaże?

Wleciałem do domu, bo słowo wbiegłem w pełni nie odda tego, jak to wyglądało. Nawet nie myśląc o latarce od razu rzuciłem się na drzwi od piwnicy. Zeskakiwałem po kilka stopni na raz, byle by być już na dole. W korytarzach unosił się kurz, piasek, typowy dym, jaki powstaje podczas burzenia ścian. Było tego pełno, utrudniało widoczność i drażniło gardło. Dlatego uruchomiłem sharingan, by widzieć tak dobrze, jakby korytarz był oświetlony, mimo iż panowała w nim ciemność. Ruszyłem przed siebie trzymając się prawego boku i śledząc pozostałości po popiele, który ostatnio wychodząc z tamtej biblioteki zabrałem ze sobą, aby oznaczyć jakoś drogę do wyjścia. Niestety, były tylko jego resztki; z powodu swojej lekkości, większość przemieściła się. Na szczęście im byłem bliżej, nazwijmy to pomieszczeń Atari, tym mniej było dymu, co ułatwiało, jakąś orientację. I w końcu stanąłem w miejscu gdzie widniały stalowe drzwi, których będąc tutaj za pierwszym razem pozbyłem się za pomocą Ameterasu. Widziałem ją. To na pewno Atari. Stała tyłem, wpatrując się w czerwony napis, w wejściu do swojego pokoju. Serce zabiło szybciej, niemalże chciało wyskoczyć z klatki piersiowej. Przełknąłem głośno ślinę i najciszej jak tylko potrafiłem ruszyłem. Byłem coraz bliżej, a ona sprawiała wrażenie jakby nie wyczuwała mojej obecności. I w końcu stanąłem tuż za nią. Po prostu objąłem ją, mocno oplatając, przyciskając do siebie.

 — Uratuję cię. Nie jesteś sama. Przyszedłem — wyszeptałem opierając czoło o jej ramię.

 — Dla mnie nie ma już ratunku — odparłam przygaszonym głosem jakby nie wyrwała się jeszcze ze wspomnień, które teraz powróciły. — A tak w ogóle, wiele wiesz?

 — O czym? — mamrotałem dalej wtulając się w nią. Było mi tak dobrze. Czułem się niebywale szczęśliwy. W końcu tu jest, po tak długiej rozłące, nareszcie tu jest. Słyszę jej głos, widzę ją, czuję jej zapach, miękkość włosów i gładkość skóry.

 — O mnie.

 — Prawie, że nic.

 — Co takiego? — zapytała zaskoczona. Poruszyła się jakby chciał się do mnie odwrócić przodem, ale ostatecznie znieruchomiała, najwyraźniej przypominając sobie, że nie wiem jak wyglądają jej oczy. — Nie przeczytałeś niczego?

 — Nie — odparłem. Nie było sensu kłamać. Zapewne mówiłaby do mnie pół słówkami, które powinienem rozumieć, a których bym nie rozumiał. Więc i tak by wychodziło na jedno. Zaśmiała się odwracając przodem. Lecz niestety miała zamknięte oczy, ale mogłem ją teraz przytulać jeszcze bardziej.

 — Jak to możliwe? — pytała z rozbawianiem wymalowanym na uśmiechniętych ustach. — Ty, który jak mi się wydaje, bardzo chcesz poznać moją tajemnicę; nie przeczytałeś jej mając ją na wyciągniecie ręki, podaną jak na tacy?

 — Bardzo chciałem przeczytać, ale nie umiałem. Nic nie rozumiałem z tamtego zapisu. Dlatego znalazłaś książkę przy Sasuke. On ją dla mnie tłumaczył.

 — Ach, no tak — odparła jakby przypomniała sobie coś. — Nie mogłeś znać tego szyfru. Nie ty miałeś być dziedzicem tronu klanu.

 — Dlaczego? — zapytałem zaskoczony. W końcu jestem starszy niż Sasuke. Czemu niby nie ja miałbym zostać następną głową rodziny?

 — To Sasuke Fugaku wybrał na to stanowisko. Ty miałeś być… — urwała, milknąc na dłuższa chwilę. — Miałeś zając się innym celem.

 — Jakim?

 — Cóż. — Uśmiechnęła się, tak uroczo. Jakby przypominała sobie miłe wspomnienia. — Miałeś stać się tym, który wyniesie klan na wyżyny i przywróci mu należyty szacunek.

 — Niby, w jaki sposób?

 — Poprzez wykonywane misje. Zdobywanie coraz wyższego poziomu sharingana i coraz to lepszych, rzadszych umiejętności.

 — Pokładał we mnie aż takie nadzieje?

 — O tak. I nie tylko on.

 — Atari, a co robi twoje imię w takim miejscu?

Spięła się a magia swobodnej rozmowy, prawie romantycznego nastroju prysła. Dziewczyna chciała zrobić krok w tył, wyślizgnąć się z uścisku, mimo iż jeszcze kilka sekund temu bez sprzeciwu wtulała się.

 — Widnieje — burknęła, próbując dalej się oswobodzić.

 — To widzę. Ale obiecałaś mi, że kiedyś wszystko mi wyjaśnisz. Nie uważasz, że teraz jest dobry moment? Akayoru.

Zastygła na dźwięk tego słowa, po czym brutalnie wyszarpnęła się robiąc dwa kroki w tył.

 — Ja miałem być następny, po Kaoru, prawda? Następny, do czego?

Wydawało mi się, że blednieje, że cień strachu przemknął po twarzy.

 — Do tego, aby wznieść klan Uchiha na wyżyny. Kaoru się to nie udało gdyż…

 — Pakt został zerwany? — dokończyłem, przerywając jej kłamstwo wciskane mi ze sztucznym, nerwowym uśmiechem. Dziewczyna głośno westchnęła. Najwyraźniej zdała sobie sprawę z tego, że została przyparta do muru. Podniosła lekko opuszczoną głowę i otworzyła oczy. Zamarłem.

 — Ale jak? — wyszeptałem, nie mogąc pojąć, jakim prawem jest w stanie mieć tak różne i potężne doujutsu na raz.

 — Tak jakoś — mruknęła. — Lepiej ty mi powiedz, skąd wiesz o Kaoru skoro nie przeczytałeś niczego.

Nie odpowiedziałem, bo nadal byłem pod wrażeniem jej tajemnicy. Podszedłem bliżej. Mogłem teraz przyjrzeć się lepiej tym oczom. Taka piękna rubinowa barwa z blaskiem księżyca. A na tym czarne, jak noc linie sharingana, tak dobrze znane mi łezki. Czułem jak pochłania mnie te czerwone morze, w którym z ufnością tonąłem. Chciałem nawet zatracić się w nim. Wpaść w wieczne odmęty, zostać pochłoniętym na zawsze, zostać ich niewolnikiem, nacieszyć się nimi póki mogę. Pragnąłem tylko tonąc w tym rubinowym oceanie.

 — Mógłbyś odpowiedzieć — rzekła wyrywając z transu, w którym coraz bardziej się nad nią pochylałem. Nieświadomie pragnąć pocałunku.  — Kłamałeś?

 — Nie. Naprawdę nie czytałem tych książek.

 — To skąd wiesz?

 — Przeglądałem zawartość. Więc jak, powiesz, o jaki pakt chodzi? — zapytałem po dłuższej chwili milczenia. — Powiesz, kim jest Yoki?

 — Co?! — krzyknęła patrząc na mnie z przerażeniem. — S-skąd wiesz?

 — Po prostu wiem.

 — Gadaj skąd?! — fuknęła łapiąc mnie za kołnierz i przygwożdżając do ściany. — Gadaj — wysyczała w złości. Uśmiechnąłem się, kładąc dłoń na policzku. Głaszcząc ten chłodny aksamit jej skóry.

 — Przypominam sobie dzieciństwo.

 — To-t-to nie prawda. T-t-to nie możliwe — szeptała odsuwając się. Panika na twarzy, strach w oczach, nawet nogi się pod nią ugięły, tak, że gdybym ją nie złapał runęłaby na podłogę.  — Nie możesz. Ty-ty nie możesz pamiętać — szeptała w stanie silnego poruszenie kołysząc się lekko na łóżku, na które ją zaniosłem, w tyły i przód. — Jak to się stało? Jakim prawem pamiętasz?

 — Nie wiem — odparłem siadając obok i delikatnie obejmując ją. — Po prostu nagle widzę stare wspomnienia, w których często jesteś ty — wyszeptałem bezdźwięcznie ostatnią część zdania. To chyba nie jest najodpowiedniejsze miejsce na to, aby powiedzieć jej, że jest dla mnie bardzo ważna, zwłaszcza, że jest w takim stanie.

 — Ale jakim cudem?

 — Nie wiem. Ale wydaje mi się, że to dobry moment abyś mi wyjaśniła wszystko. Nie sądzisz?

Nastało milczenie. Puste minuty niezręcznej ciszy, w której obserwowałem jej niepokój na twarzy. I nagle wszystko zniknęło. Pojawiła się zwyczajowa pewność siebie, podchodząca pod arogancję.

 — Wiesz, co robi shinobi z osobami, które za dużo wiedzą?

 — Zabija ich.

 — Dokładnie. Aby tajemnica została zachowana, jedno z nas musi umrzeć.

Uśmiechnęła się diabolicznie a jej oczy nabrały pięknego blasku. Walka z nią to ostatnia rzecz, na jaką miałbym ochotę, ale też nie mogę pozwolić na ucieczkę. Dlatego też błyskawicznie się poderwałem barykadując wyjście własnym ciałem. Jednak zapomniałem o rinneganie, czego skutkiem było to, że rzuciło mnie o dobre trzy metry do tyłu, gdzie wyłożyłem się na kamiennej posadzce jak długi. Dziewczyna chciała szybko przemknąć, jednak, kiedy nade mną przeskakiwała chwyciłem ją za kostkę, przez co wylądowała na podłodze. Gdy chciałem zaatakować kunaiem znów potraktowała mnie rinneganem, tyle, że tym razem miotnęło mną na sufit. Jako iż podlegam prawom grawitacji, naturalnie bym wyłożył się kolejny raz na podłodze, jednak w locie zmieniłem pozycję tak, że gładko wylądowałem w pozycji kucanej, by móc szybko poderwać się do pionu i zagrodziwszy drogę ucieczki Atari przygwoździć ją do ściany. Naturalnie pamiętając o tym, aby zakryć te piękne oczy ręką, by nie mogła używać swoich technik. Oczekiwałem szarpaniny oraz chęci uwolnienia się za wszelką cenę, jednak ona znieruchomiała, jakby została nagle sparaliżowana.  Odwróciła głowę w bok, w stronę wyjścia z tego ślepego zaułka i w takiej pozie trwała, najwyraźniej mocno poruszona.

 — Najgorszy scenariusz. Oni tu są — wyszeptała ledwo słyszalnie. Jacy oni? Moment, w którym obserwowałem zaniepokojenie na jej twarzy, został wykorzystany. Atari szybkim ruchem zrzuciła moją dłoń zakrywającą oczy, a potem znów zostałem odrzucony, boleśnie lądując na przeciwległej ścianie. Jęknąłem cicho, mając serdecznie dość wpadania ciągle w tą samą technikę. Atari nie tracąc czasu ruszyła biegiem znikając za zakrętem.

 — Cholera, jest szybka — mruknąłem do siebie starając się nadążyć. Jednak to było dość trudne gdyż ona wykazywała się perfekcyjną znajomością tych podziemie, przez co, co chwilę znikała mi na rozdrożach. A jedynym wyjściem było wówczas zatrzymanie się i nasłuchiwanie, z której strony dobiega odgłos kroków. Przez co traciłem czas, nie mogąc ją w żadnym wypadku dogonić. Jedynie czasami udawało mi się uchwycić zarys sylwetki, czy włosy znikające za kolejnym zakrętem. I właśnie wybiegając za zakrętu, gdzie chwilę temu zniknęła Atari doznałem zaskoczenia, stanąłem jak wryty zatrzymując się. Korytarz był ślepy. Białowłosa odwróciła się w moją stronę, chcąc zapewne odbiec nim ja się zjawie. Za późno. Jednak to było dziwne, zdawała się tak dobrze znać te podziemia, że aż zaskakujące to, że się pomyliła.

 — Nie mam czasu na walkę z tobą — odparła.

 — A ja nie chcę tego robić.

 — To jak mnie puścisz, to nie będziesz musiał.

 — Nie mogę pozwolić żebyś uciekła. Nie wyjaśniłaś mi swojej tajemnicy. A obiecałaś to zrobić.

 — Wówczas blefowałam.

 — Dlatego nie mogę stracić takiej szansy, jaką mam teraz.

 — Posłuchaj — rzuciła po chwili ciszy. Wyglądała na osobę, która mówi to niechętnie. — Konohę zaatakował Pain. Zdajesz sobie sprawę, po co przyszedł? — Kiwnąłem głową. Chodzi o Kyuubiego. — Właśnie Sasuke wraz z Naruto przybyli do wioski.

O nie. Jęczałem w myślach. Naruto będzie chciał bronić Konohy, a Sasuke jego. Rinnegan i sześć ścieżek, nie widzę tego zbyt kolorowo. Z resztą zapewnie nie przybył sam.

 — Oni są silni, dadzą radę.

 — Lada moment Tobi tu będzie, jako wsparcie.

 — O nie — jęknąłem. Może z Painem by sobie poradzili, ale z nim? Nawet pomoc reszty mieszkańców nic nie da. — Ale dlaczego mi to mówisz? Jaki masz w tym cel?

 — Z przyczyn osobistych nie chcę, aby klan Uchiha stracił kolejnego członka.

 — Na pewno? — zapytałem robiąc krok w jej stronę, zaś ona cofnęła się. — Nie zauważyłem, abyś darzyła nas zbytnią sympatią. Więc… — Ciągle się zbliżałem, aż w końcu przyparłem ja do ściany. — Jaka jest prawda? — zapytałem owiewając policzki gorącym oddechem.

 — Nie chcę, aby Sasuke zginął — odparła patrząc na mnie wyzywająco. — Taka jest prawda.

 — Ja widzę, co najwyżej część prawdy.

 — A jaka według ciebie powinna być prawda?

 — Prawdziwa.

 — A masło powinno być maślane. Nie mydlij mi tu oczu Uchiha, tylko powiedz prawdę, czego ode mnie chcesz?

 — Żebyś w końcu nauczyła się, że mam imię. — Nie przepadałem za intonacją, z jaką wypowiadała moje nazwisko.

 — Doskonale wiesz, o co pytam, więc nie zmieniaj tu tematu.

 — Chcę odpowiedzi.

 — Na co?

 — Chociażby na to, dlaczego nie chcesz abym wiedział zbyt wiele?

 — Dla twojego bezpieczeństwa… i po części mojego.

 — Dlaczego? Czym jest to niebezpieczeństwo?

 — Nie zagalopowuj się tak, chciałeś znać odpowiedź na pytanie, udzieliła ją. Do więcej nie masz prawa.

 — Atari nie łap mnie za głupie słówka.

 — Ale jakie słówka? To tylko prawda.

 — Prawda jest taka, że bawisz się ze mną w kotka i myszkę, nieprawdaż Akayoru? — Jej oczy zwęziły się w gniewie. Widać bardzo nie lubi tego słowa.

 — Racja. Nie potrzebnie się z tobą bawię.

Po tych słowach otoczenie zawirowało, a ja znalazłem się przykuty do ściany w jej genjutsu. Spojrzałem na Atari z kataną w ręku, która stała naprzeciw. Nie mogłem uwierzyć, że ona to zrobi.