Akatsuki jak Szaleństwo (2)

K jak Szaleństwo

„Co kochasz?”. „Walkę.”. Tylko tyle i aż tyle. Jesteś spokojny, opanowany oraz cierpliwy, z natury, lecz nawet do ciebie przyszedł On. Przyjąłeś dar wchodząc do labiryntu, jednak jedynie przekroczyłeś próg. Znalazłeś sposób na to, że być tu i tam. Wchodzi i wychodzisz, kiedy chcesz drwiąc z jęków błagających o wydostanie się z koszmaru. Mimo tego nie umiesz dojrzeć, że każda walka coraz ciaśniej oplata cię pajęczyną ciemności, ciągnąc ku dnie. Jesteś wówczas zbyt pochłonięty, zbyt opętany swoim obłędem by móc zobaczyć cokolwiek poza pragnieniem krwi i trupów przeciwników. Uwielbiasz patrzeć jak, tuż przed śmiercią błagają cię o litość, której nigdy nie dostają. Widzieć cierpienie na ich powykrzywianych twarzach. Czerwoną, życiodajną substancję tryskającą na prawo i lewo niczym fontanna w parku. Ściekająca z martwy ciał na piasek, barwiąc go. Ten wspaniały widok nasiąkających ubrań krwią. Krzyki towarzysz, gdy umiera członek drużyny. Ta ich zaciętość, kiedy się na ciebie rzucają w akcie zemsty. Śmiejesz się wówczas szaleńczo, bo to kochasz i tylko to. Wówczas i ty atakujesz ze zdwojoną siłą. Ubóstwiasz świst ostrzy, dźwięk spotykania się ich. Gładkość, z jaką broń przeszywa ciała wrogów. Unoszący się w powietrzu zapach krwi. I te skupienie, które musisz uzyskać by pokonać przeciwnika. Szybkość i siła ataków. Możliwość zalania całej okolicy wodą. Przemianę w półrekina. Oraz możliwość dobycia swego ukochanego miecza, o którego dbasz jak o dziecko. Właśnie to, co kochasz spowodowało twoją śmierć. Zatraciłeś się w walce, niechcący wpadając we własną pułapkę. I taki był twój koniec. Szósty z Dziesięciu Szaleńców.

I jak Szaleństwo

„Co ochraniasz?”. „Brata i wioskę.”. Tylko tyle się dla ciebie liczy. Bezpieczeństwo młodszego brata i dobro Konohy. Piękne i godne podziwu, ale czy na pewno? Do pewne stopnia tak, lecz ty go przekroczyłeś. Nie ma nic złego w ochronie brata i miejsca skąd się pochodzi, jednak… Ty robisz wszystko by to osiągnąć. Zrobiłeś z sobie męczennika, masochistę, który posłusznie tkwi w bólu, samotności i rozpaczy. Czy to normalne? Nie, bo już spotkałeś Go, a raczej sam mu wyszedłeś naprzeciwko proszą o wpuszczenie do labiryntu, czyż nie? A teraz, stoisz tam potulnie, nic nie robiąc. Nie pozwalasz by zawładną tobą do końca, lecz nie walczysz by uciec. Godzisz się na taką rzeczywistość, którą sam sobie zafundowałeś. Trwanie w bólu nie jest czymś normalnym, ludzka natura człowieka pragnie unikać go, lecz ty pragniesz z nim obcować, powodując tym, że On oplata ciebie nieświadomie cieniutki szalem powolutku ściągając w dół. Nie przeszkadza ci to, póki brat i wioska będą bezpieczne. A On, mistrz iluzji zapewnia cię, że tak będzie. Popadasz w obłęd na własne życzenie, uważają, że jeśli to zrobisz, wszystko będzie dobrze. W stagnacji, obojętności, braku sprzeciwu, braku chęci wpłynięcia na otoczenie jest doza szaleństwa, która cię mami. Wmawiając, że to jest coś poprawnego, że tylko w ten sposób osiągniesz cel, bezpieczeństwo Konohy i brata. Jesteś tak głęboko w tym, że nie widzisz jak inni pragnę ci pokazać rzeczywistość, zawrócić póki czas. Lecz on się kończy w momencie, w którym dajesz się zabić bratu, w imię zapewnienia mu ochronny. W punkcie, w którym szaleństwo wzięło górę, oślepiając twój zdrowy rozsądek. Siódmy z Dziesięciu Szaleńców.

K jak Szaleństwo

„Czym jest miłość?”. „Dla mnie wszystkim”. Kobieta, która poza nią nie ma już nic. Toteż oddała się temu uczuciu do reszty, pozwalając by nią zawładnęło. Pragnęła tylko szczęścia ukochanego. Powoli, powolutku spadając w przygotowany specjalnie dla niej całun mroku. Gdy go sięgnęła piękno miłości zanikło, pozostawiając jedynie dziwne uczucia, które powodowało pragnienie wybranego każdą cząstką ciała i duszy. Niezaspokojone i wieczne chcenie, dla którego wybiłoby się całe wioski i kraje. Cud kochania przestał dawno być czymś szlachetnym, przeradzając się w czystą zachłanność tak naganną. Kobieta niczym cień była wszędzie tam gdzie ukochany, przyjmując jego zdanie za swoje, bez cienia sprzeciwu. Wykonywała każde polecenie by tylko móc by przy nim, z nim. Haniebne pragnienie, obłąkańcze, prowadzące do spotkanie, do tego, który wieki dla takich osób będzie czekał, cierpliwie ze spokojem. A na wstępie podaruje ci to, czego pragniesz, wszystko to ma, da ci, co będziesz chcieć, bylebyś w zamian zwiedziła zakazany ogród. Labirynt, który nie pozwoli ci się już wydostać. Zagubisz się w nim, zatracając w swoim obłędzie. Mówią, że od miłości do nienawiści jeden krok, ale to nie prawda, owe uczucie dzieli te kilkadziesiąt centymetrów jedynie szaleństwa. Niebieskowłosa nie zdaje sobie z tego sprawy i nie chce. Dla niej nie ma już ratunku, za bardzo zaplątała się w pajęczynę obłudy, obwiązując się jeszcze pięknym szalem ciemności. A On śmieje się popijając wino, oglądając z pałacowego tarasu swoje kolekcje, które z ufnością krążą po błędnym labiryncie. Kolejna osoba potwierdzająca Jego nieistnienie.

Kobieta nieświadoma prawdy dalej pragnęła tylko bycia z ukochanym, do tego stopnia, że poszła walczyć z dużo silniejszym od siebie przeciwnikiem, który zagrażał temu wybranemu. Zginęła ufnie wierząc, że mężczyzna, którego darzyła tą naganną miłością odwzajemnia uczucia. Ósmy z Dziesięciu Szaleńców.

P jak Szaleństwo

„Czego pragniesz?”. „Pokoju.”.  Ambicje mężczyzny są bardzo szlachetne. Któżby nie pragnął pokoju? Lecz droga, jaką on wybrałby uzyskać ten piękny cel nie jest już tak wspaniała, bratobójcza wojna. Tylko w niej widzi możliwości pokazania światu, czym jest ból. Wychodząc z prostego założenia, że w końcu, jeśli dziecko dowie się, że wrzątek parzy, to nie będzie więcej go dotykało. Lecz czy pogrążenie Ziemi w cierpieniu, nauczy ją unikać go? Mężczyzna nie zastanawiał się nad tym, gdyż już w młodym wieku udał się na spotkanie z Nim. A On jak to miał w zwyczaju, pokazał mu zakazany ogród, zapewniając, że to właśnie w nim jest to, czego szuka. Młodzieniec ufnie zabrał się za badanie labiryntu nie wiedząc, że powrotu nie będzie. Nie zdając sobie sprawy z Jego iluzjonistycznej mocy, trwał święcie przekonany o słuszności swojego postępowania. A w rzeczywistości, stałą się jedynie kolejnym obiektem do kolekcji, nawet niezbyt wyróżniającym się od reszty, bo ilu to już było „bogów” tego świata? Jak reszta szybował do miejsca skąd wypełzała ciemność, do praojczyzny mroku, otulając ciało czarnym całunem, dzięki któremu przywitają go tam jak swego.

Nikt się nie spodziewał znaleźć Go w czymś takim jak dążenie do świetlanego celu, a jednak… On tkwi we wszystkim, nawet tu, a zwłaszcza tam, gdzie się Go nie spodziewamy.

Mężczyzna tak zatracił się w zdobyciu swego celu, że bratobójcza walka wydawał mu się czymś odpowiednim. Szaleńcze dążenie do wyznaczonego celu, za wszelką możliwą cenę, nawet za wywołanie makabrycznej wojny. Pragnienie dania światu pokoju, stania się dla niego bogiem. „Kim jesteś?”. „Jestem bogiem.”.  Nie tak odpowiadasz?  Teraz to już nie wiesz, czego pragniesz. Twój cel rozmył się, w twym obłędzie. Pokój czy jestestwo na poziomie boga? Co za różnica? Darzysz do wyznaczonego zdania, a obecnie jest nim wojna. Czy ona nadal ma podłoże wartościowe? Sam nie wiesz i nie chcesz wiedzieć, bo czy to coś zmieni? Nie. Nie ma ucieczki z labiryntu. Przekonałeś się o tym, ginąc w szaleńczej próbie wytłumaczenia innym, czym jest twój pokój. Dziewiąty z Dziesięciu Szaleńców.

T jak Szaleństwo

Bóg nadchodzącej rzeczywistości — oto ja. Pora wam przestawić moją historię. Jesteście na nią gotowi? Gotowi zmierzyć się z bogiem? Gotowi spojrzeć czystemu szaleństwu, które zamieszkało we mnie? Gotowi na spotkanie z Nim… Twarzą, w twarz. Jeśli tak, to zapraszam. Pokaże wam, mnie . . .   Ostatni z Dziesięciu Szaleńców.

 _______________________________________________________________________

Krótkie wyjaśnienie. Jeśli zaimki osobowe są napisane z dużej litery np. On, Jego to znaczy, że pisałam o spersonifikowanym Szaleństwie. Zadaje sobie sprawę, że słowo „szaleństwo” jest rodzaju nijakiego, aczkolwiek wówczas byłoby mi trudno pisać ono, toteż pozwoliłam sobie wpisać rodzaj męski. I pierwsze litery nagłówków [te napisane inną czcionka] to pierwsze litery imion osób, o których pisałam. I przepraszam za niedokończenie historii Tobiego, a nawet za nienapisanie jej. Lecz wydaje mi się, że lepiej tutaj wygląda takie otwarte zakończenie. Nawiązujące do mangi/anime gdzie też jego postać nie jest jeszcze w pełni ukazana. A tak każdy według własnego uznania może dokończyć ją, ukazują Tobiego kiego jakiego go widzi, czy chce wiedzieć.

Przy okazji wybaczcie, że zmieniłam niektórym śmierć, lecz potrzebowałam uczynić taki zabieg, by sens oneshota został zachowany. Toteż w niektórych przypadkach wyolbrzymiłam te szaleństwa.