Akatsuki jak Szaleństwo (1)

H jak Szaleństwo

„W co wierzysz?”. „W siebie i swojego boga”. Nie ma nic złego w byciu religijnym, lecz… Fanatyzm to już inna sprawa. A on już dawno przekroczył próg zdrowego religijnizmu, jedyne, co go zajmuje to masochistyczne oddawanie się swojemu bogu. W chwilach rytuału odczuwał wręcz perwersyjną radość, niemalże ekstazę, mogąc ranić siebie w imię religii. Uwielbiał widzieć cierpienie innych, tą powykrzywianą w bólach twarz ludzi umierających, przez zadany cios w trakcie swoich rytuałów. W tym przypadku On nawet nie musiał go zapraszać, sam mężczyzna poszukiwał Go pragnąć zbadać ten zakazany labirynt obłędu. Takich ofiar to ze świecą szukać, które obleką się ciemnością z własnej woli, ba, sami udziergają dla siebie szale z pięknej, czystej, głębokiej czerni. I taki był ów mężczyzna, który z fanatyczną zaciętością pilnował przestrzegania reguł swej dziwnej religii, w imię Yashina. I zginął dla swojego boga. Pierwszy z Dziesięciu Szaleńców.

K jak Szaleństwo

„Czym są pieniądze?”. „Wszystkim” tak brzmi jego odpowiedź. Mężczyzna owładnięty rządzą mamony. Dla nich robi dosłownie wszystko, nawet zabija przyjaciół.

Znów siedzi na kamieniu przeliczając nagrodę otrzymaną za przyniesienie głowy poszukiwanego uciekiniera. Łapczywym wzrokiem ogląda zielone banknoty wdychając ten charakterystyczny zapach, doprowadzający większość ludzi do wymiotów, lecz dla niego był podniecający. Specyficzny szelest papieru dawał ukojenia uszom. Niebiańska muzyka, lepsza niż harfy aniołów. A w jej rytm gra cały świat, nuty leżące u podnóża każdego czynu. Pod palcami czuć sztywny, gruby papier banknotów. Sprawna dłoń przesuwająca się po powierzchni bez problemu i pomocy oczu odczyta nominał. Doprowadza go niemal do ekstazy badanie każdego wgniecenia, uwypuklenia. Ten szelest. Ta woń. Wszystko miesza się ze sobą dając obezwładniającą mieszankę, w której kryje się On. Kusi i nęci, zachęca i zaprasza. Nie musi mocno się namęczyć by omamić jego. Mężczyzna bez najmniejszego oporu poddaje się temu z uśmiechem błogości wręcz biegnie na spotkanie z Nim. Z łapczywością zagłębiając się w labiryncie szaleństwa. Dokładnie badając każdy zakamarek. Kto raz tam wejdzie, nigdy nie powróci. Lecz go to nie martwi, pragnie tego każdą cząstką duszy. Pożąda pieniędzy, więcej, więcej i więcej, nigdy nie ma dość. A On się śmieje, taki okaz nie trafia się często. Ktoś aż tak pogrążony w szaleństwie, to wspaniałą rzeczy. Jeszcze jedna osoba do kolekcji, potwierdzająca brak istnienia Go.

Pajęczyna mroku, którą sam tkałeś była coraz gęstsza. Zaślepiała, pokrywając oczy zielonymi banknotami. Zginąłeś przez swoją miłość, z rąk przyjaciół, którzy chcieli dokonać aktu zemsty za twoje ostatnie źródło pieniędzy. Drugi z Dziesięciu Szaleńców.

D jak Szaleństwo

„Czymże jest sztuka?”. „Wybuchem” odpowiada z szaleńczym uśmiechem powodując eksplozję stworzonego przez siebie glinianego ptaka. Piękna figurka, realistycznie oddana, z precyzją mistrza. A teraz została z niej garść nadpalonego tworzywa. Lecz coś pozostawiła po sobie, martwe ciało przeciwnika, smutek osoby, która będzie opłakiwać zabitego mężczyznę, pustkę w sercu najbliższych oraz niespokojną duszę, która z żalem błąka się już po Ziemi.

Blondyn tylko spojrzał z nostalgią na kłęby dumy pozostałe po eksplozji. „Sztuka to wybuch” szepcze tworząc następne dzieło, które rzuca się na wroga, dosłownie go rozszarpując. Piękno wybuchu, ten moment, kiedy wszystko wylatuje w powietrze, rozrywając od środka glinę. Masz wówczas wrażenie, że widzisz pękające wiązania między atomami, powrót do początku, do egoistycznego ja. Ułamki sekundy, w których dzieło tworzone w pocie czoła i wyrzeczeniach, nagle brutalnie zostaje rozerwane. Pozostałości wylatują w powietrze, w dziwny uporządkowany sposób. Wszystko jest harmoniczne, nawet akt destrukcji. Ułamki sekundy piękna mijają, pozostawiając tylko pustkę i pragnienie. Unoszący się dym opada pokazując kolejnego martwego człowieka. Mężczyzna jest w swoim żywiole. Z uśmiechem obłędu z palcami poruszającymi się w zawrotnym tempie tworzy następne działa za sprawą, których będą ginąć kolejni. To go nie obchodzi, nie interesuje go nic poza pięknem sztuki wybuchu. Makabrycznym, hipnotyzującym cudem eksplozji, czarem ujawniającym się w destrukcji. Magią, która pochłonie cię doszczętnie, pokazując ci cud niszczenia. A gdy będziesz już wystarczająco obezwładniony pojawi się On… Pokaże, że to jeszcze nie koniec. Zaprowadzi do swojego labiryntu, a ty ufnie będziesz w nim błądzić wierząc, że… Szaleństwo nie istnieje. Zatracisz się w nim, oplatając pajęczyną ciemności, całunek mroku, powabem obłędu.

Oddał się na wieki i w całości sztuce wybuchu. Zatracił w tym pięknie niszczenia, pragnąc sam stać się swoim dziełem. I nadszedł ten czas. Moment, w którym mógł pokazać światu cud ostatecznej sztuki, największe piękno destrukcji, autodestrukcje. Mężczyzna widział w tym akcie spełnienie siebie, inni jedynie zwycięstwo tego, który nie istnieje. I tak oto zginął ukazując ostateczne piękno eksplozji, przecież „dzieło stworzenia zaprawdę warte jest zniszczenia”.  Trzeci z Dziesięciu Szaleńców.

S jak Szaleństwo

„Czym jest lalka?” pada pytanie. „Pięknem wieczności” odpowiadasz. Drewniana lalka misternie wykonana, iluzja człowieka. Tworzyłeś ją na swój obraz i podobieństwo, niczym bóg. Nie o to ci chodzi, nie pragniesz być kreatorem, chcesz jedynie piękna wieczności, stałości, niezmienności. Zapewniają to jedynie lalki. Piękne, z dbałością o szczegóły wyrzeźbione przez rękę mistrza.

Spoglądasz na puste oczodoły twojego tworu. Nie uśmiechasz się, lecz błyszczące pragnieniem oczy, mówią wystarczająco dużo. Gładzisz równą powierzchnię policzka, przejeżdżasz dłonią po wręcz boskich proporcjach ciała, doskonałych liniach, wiecznych.  Z twoich rozmarzonych brązowych tęczówek aż wylewa się pragnienie, naganne pożądanie. Nie od wczoraj ludzie poszukując życia wiecznego, kamienie filozoficznego, magicznych kwiatów spełniających życzenia, lecz ty jesteś ponad to. Nie interesuje cię człowieczość, taka bez proporcji, niedoskonała, krucha, zmienna, obrzydliwa. Ty pragniesz tego, co tworzysz, tej wspaniałości wyłaniającej się spod twych palców, cudu laleczek. Prawdziwego działa stworzenia, doskonałego aż do bólu, idealnego w każdym calu, niezależnego od czasu, który tak bardzo niszczy ludzi. I tylko tego pragniesz, oddając się swojej pasji każdego dnia. Aż… wreszcie to przeradza się w naganne pożądanie, które prowadzi cię do Niego.  A On zaprasza, oprowadzając po swoim królestwie, dając na własność nieziemskie ogrody, w których toniesz, przysięgając Mu oddanie. Potem znika, pozostawiając cię samemu w tej pięknej drodze ku dnie, gdzie czerń ma swój pradawny początek, a ciemność jest nieskazitelna. Odkrywasz tam piękno obłąkanej miłości i sposób by stać się swym dziełem.  Czymś doskonałym, wiecznym, niezmiennym. Tworzysz siebie, nadając drewnu idealne proporcje, gładkość linii. I tak oto oddajesz się swemu pragnieniu, pokazując światu cud iluzji. Nie jesteś człowiekiem, nie jesteś lalką, jesteś Jego tworem. Dowodem na to, że nie istnieje. Stałeś się tym, czym chciałeś, pięknem wieczności, który niezanikanie nawet pod wpływem czasu. Lecz… stworzony na obraz i podobieństwo czegoś kruchego, nie możesz być silniejszy nić pierwowzór. Lecz… ty tego nigdy się nie dowiesz. Giniesz z żalem, że twa sztuka nie jest wieczna. W wściekłości, że nigdy nie posiądziesz piękna, którego tak nagannie pożądałeś, że nie stałeś się idealnym dziełem wiecznej sztuki — lalką. Czwarty z Dziesięciu Szaleńców.

Z jak Szaleństwo

Wspaniała rzecz mieć przyjaciół, lecz jeszcze wspanialej jest mieć oddanych podwładnych, wiernych aż do bólu, nawet, jeśli będziesz kazać mu iść na samobójstwo, on to zrobi. Oddany jak pies, bez szemrania wykona każde, dosłownie każde zadanie. Na wieki posłuszny panu, który go stworzył. Od niby nic strasznego, zwykła lojalność, lecz… Nawet tutaj On się czai. Wierność, która zamienia ciebie w kukiełkę na sznurkach, pragniesz by tylko twój pan był zadowolony, nie ważne, za jaką cenę. Obłąkańcze oddanie. Na jego rozkaz poćwiartujesz siebie, bo on tego chce. Nawet w czymś tak niepozornym kryje się szaleństwo. I ginie pragnąć spełnić wolę pana. Piąty z Dziesięciu Szaleńców.

_____________________________________________________________________________

Wybaczcie zmienię niekiedy formy śmierci poszczególnych członków tejże organizacji, ale musiałam to zmienić ze względu na treść one shota, inaczej by nie pasowało. A druga część powinna pojawić się jakoś w przyszły weekend.