20. Kłamstwa

 — Sa-sa-sasuke, czy-y ona miała sha-sharingan z rinneganem na raz?

 — Sam nie mogę w to uwierzyć, ale tak.

 — To, ale, przecież to jest niemożliwe. Prawda?

 — W teorii tak, ale jak widać w praktyce, to ma się różnie.

 — Ale dlaczego ona gadała z Kyuubim jakby się znali od lat? Kim ona jest? Znasz ją? Sasuke wytłumacz, co tutaj się dzieje?! O co tu chodzi?!

Sam chciałbym wiedzieć. Naprawdę już nic nie rozumiem. Boję się, że to jej głupia gierka, że wcale jej nie chodzi o ratunek dla Naruto. Naruto. Jak ja mam stawić czoła całego Akatsuki, z nią na czele? Naruto.

 — Sasuke odezwij się — fuknął potrząsając mną. Objąłem go, przytulając. Poczułem jak kładzie mi ręce na klatce piersiowej, jakby chciał się odepchnąć, ale tego nie robi. — Sa-su-ke — szepcze, takim spokojny głosem. Czuję się pusty, kompletnie pusty. Wypruty z jakiegokolwiek faktu. Mam tylko mętlik w głowie. Tylko to. Nogi się pode mną ugięły. Naruto. Poczułem jak mnie mocnej obejmuje, bym nie upadł. Spokój i ciepło bijące od niego, to, czego teraz potrzebuję. Sadza mnie na kanapie a sam kuca obierając łokcie na mych kolanach.

 — Dobrze się czujesz? Może zrobić ci coś do picia?

 — Nie, nie trzeba. Ja, ty, co zamierzasz? Wierzysz jej słowom?

 — I tak i nie. Mam wrażenie, że mówi prawdę. Kyuubi też to mówi. Jednak mówiłeś, że jest z Akatsuki, to jednak dość dziwne, aby ich członkini chciałam pokrzyżować im plany. Nie uważasz?

 — W niej nie ma niczego normalnego. To mogę ci zapewnić.

 — Wiesz, kim ona jest?

 — Nie do końca. Spotkałem ją u Orochimaru. Nie chciał powiedzieć, kim jest i ona także milczała. Podejrzewam, że jest jego eksperymentem. I…

I tutaj powiedziałem mu większą część prawy. Oczywiście nie chciałem, aby znienawidził Hokage, więc podejmowałem kłamstwo z Danzo. Również ukryłem moje spekulacje, że jest członkiem rodziny. Tego nie musiał wiedzieć, to akurat problem już mój i Itachiego. Itachi. Ciekawe ile on o niej wie. Zna sekret tych oczu? Wątpię. Nie wyglądał na kogoś, kto ma duże pojęcia o tym, z kim przebywa. Śmieszne, bo chyba wiem więcej.

 — Wiesz Sasuke, chyba dobrze będzie, jeśli jutro wyjadę.

 — Naprawdę chcesz?

 — Skoro Akatsuki się wycofa z powodu braku mnie to tak. W końcu jak dojdzie do walki, mogą zginąć niewinni mieszczańscy. A tak będą bezpieczni.

Westchnąłem. Dalej nie ufam tej dziewczynie. Ale nawet jak coś knuje, to nie wie gdzie zabiorę Naruto. To może być pomocne. Nie wierze, że Akatsuki odejdzie z pustymi rękami. Na sto procent zrobią pogrom w Konoha. Jednak wioska mnie tak nie obchodzi jak bezpieczeństwo blondyna.

 — Dobrze. Wyjedziemy jutro rano. Gdzieś daleko. Kraj Błyskawicy. Kraj Wody. Kraj Śniegu. Gdzieś gdzie nas nie znajdą.

 — Jedziesz ze mną?

 — A tyś, co myślał młotku, że zostawię cię samego? Akurat, przecież ty wpadasz w pułapki myśliwych, a co dopiero pułapki Akatsuki.

 — Phi — prychnął. — To było raz i dawno temu — odparł oburzony obracając się tyłem. Zaśmiałem się w myślach. Czy on sobie zdaje sprawę jak uroczo wygląda?

 — A właśnie Sasuke, kto powiadomi Hokage? Czy w ogóle ją powiadamiamy?

 — Wydaje mi się, że powinna wiedzieć. Dobra. Ja to zrobią, a ty idź się spakuj. Jutro o szóstej rano tutaj.

 — To gdzie jedziemy?

 — Ustalimy na spontana jutro.

 — Co?! I ty spontan?  Świat się wali.

 — Ej! Nie rób ze mnie takiego sztywniaka.

 — No, co? Jesteś nim w końcu.

 — Pf, ta akurat — burknąłem, przybierając skwaszoną minę numer pięć.

 — Oj, żartowałem, żartowałem — odparł czochrając mi włosy.

 — Ej! — mruknąłem udając złość. Tak naprawdę lubiłem, gdy mnie dotykał, i ten przyjemny dreszcz biegnący po plecach.

 — No to ja lecę. Do jutra! — krzyknął i już go nie było.

*

Co ja wyrabiam?! Wyszukuję tylko głupich powodów by go dotknąć, by wpaść z wizytą. Zapewne ma mnie za natarczywego głąba. Ale, co ja mam począć? Westchnienie znów wyrwało się z ust. Nie mogę mu powiedzieć o swoich uczuciach. To nie film gdzie wpadnie mi w ramiona wołając „ja ciebie też”. Nie będzie happy endu z, i żyli długo i szczęśliwie. Tu jest brutalna rzeczywistość. Jeśli go pocałuję, przywali mi, wyzywając od pedałów, zrywając również jakiekolwiek więzi. A co mi wówczas pozostanie? Chyba tylko rzucenie się z klifu. Taka sama reakcje będzie, jeśli powiem mu o swoich uczuciach. Nie okłamuj się Naruto, ta sprawa jest już z góry przegrana. Do końca życia będziesz musiał zadowolić się nalepką „przyjaciel”. Ale dobre, chociaż to. Tak. A teraz jedziemy sami na calutki tydzień. Już się nie mogę doczekać. I to nie jest misja, nie będziemy musieli być czujni. Tak. Tylko muszę pamiętać zapomnieć śpiwora. Wówczas jak podczas tego genialnego horroru, będę mógł być bliżej niż zazwyczaj. Oczywiście, kto by się bał wyskakującego potwora za drzewa, ale trudno było oprzeć się możliwości spędzenia ponad godziny na kolanach Sasuke. No, może oprócz tego momentu, kiedy wpadł Itachi. No akurat jego to się przestraszyłem. Ale co tam. Przy wizji spędzenia czasu z Sasuke, Akatsuki i cała ta dziwna Atari znikają na najdalszy plan. Oj, już nie mogę się doczekać.

 — O hej Naruto.

 — A!!! — krzyknąłem podskakując. Czy on naprawdę musi tak z nienacka się pojawiać? Rozumiem, że przyzwyczajenie członka Akatsuki, ale nie przesadzajmy. O zawał mnie kiedyś przyprawi. Trzymałem się serca, starając się go uspokoić. — Nie strasz tak.

 — Ale ja wcale nie straszyłem.

Spojrzałem na niego z niedowierzającą miną. No nie mówcie mi, że on robi to nieświadomie. Tego to jeszcze nie widziałem. Być przerażającym i nie zdawać sobie z tego sprawy. To ci komedia.

 — Masz to do ciebie — rzekł wręczając mi wyjętą z kieszeni zgiętą kartkę.

 — He? — zapytałem mało inteligentnie odbierając dziwny podarunek. Lecz gdy chciałem przeczytać zawartość Itachi wyszarpnął mi papier. — Co…?

 — Przeczytaj w domu. To… hm… Znalazłem na podłodze u Sasuke. To, dotyczy ciebie.

 — A właśnie! — krzyknąłem, kiedy zobaczyłem, że się oddala. — Jakaś Atari… — urwałem, w końcu ona mówiła, że do domu nie wjedzie gdyby on był. Chyba się nie lubią.

 — Atari, co? — powiedział łapiąc mnie za ramiona i lekko potrząsając.

 — Nie ważne.

 — Mów! — wysyczał spoglądając złowieszczo. Chyba się odrobinę wystraszyłem.

 — Nie wiem. Pytaj brata — odburknąłem wyrywając się z uścisku. Itachi zniknął tak szybko i nagle jak się pojawił. Kilka sekund później już go nie było. Popatrzyłam zaskoczony na kartę. Od Sasuke, do mnie. Sasuke! Zerwałem się do biegu, by być jak najszybciej w domu. Nawet olałem Sakurę, która coś do mnie mówiła. Odkrzyknąłem tylko „potem” i biegłem dalej. Byle by być już w domu. Tam w locie zrzuciłem buty rzucając się na łóżko. Z mocno bijącym sercem rozwarłem zgiętą kartkę. Była cała zapisana, przez rękę Sasuke. Wiem, że to jego. Rozpoznałem charakter pisma.

 — Ja już dłużej tak nie mogę — przeczytałem pierwsze zdanie. — Powróciłem do Konohy tylko ze względu na niego. — Miałem ochotę krzyknąć „co?!”. Z coraz bardziej łomoczącym sercem, czytałem dalej. — Myślałem, że to po prostu tęsknota za przyjacielem, ale… To już nie to. Nie mogę o nim przestać myśleć. Nawet sny mi ukradł. On, i tylko on. To jest takie bolesne. Mieć go tak blisko, a jednocześnie nie móc mieć bliżej. Przecież on… Jestem dla niego tylko przyjacielem. Nie potrafię i chyba nigdy nie będę, potrafił powiedzieć tych dwóch słów. Nie mogę dopuścić, aby ta więź między nami zniknęła. Przecież nie przeżyję tego. Jego straty. Odszedłem z Konohy tylko po to, aby zemścić się na bracie, ale teraz, kiedy to jest nieaktualne… Gdyby wiedział, że kocham go. Tak, kocham cię Naruto. Szkoda, że nigdy się tego nie dowiesz.

Zaniemówiłem. CO?! To, to, to, to. Przeczytałem jeszcze raz, i jeszcze raz i… Nie mogłem uwierzyć. To wygląda na kartkę z pamiętnika. Sasuke pisze pamiętnik? Oj nie ważne! Nie do wiary. Sasuke odwzajemnia! On odwzajemnia!

 — On mnie kocha! — krzyknąłem odwracając się na plecy i rzucając całym ciężarem na łóżko. Mógłbym teraz drzeć się w niebogłosy. I skakać. I tańczyć. I… i…. i… Na wszystkich bogów, jestem tak szczęśliwy, że mógłbym wyściskać każdego mieszkańca Ziemi, nawet Akatsuki. Miałem taką ochotę pobiec do niego i rzucić się na szyję. Pocałować, pocałować te zapewne słodkie wargi. Nie, no ja tu zaraz chyba zacznę śpiewać z radości. Spokojnie! Spokojnie! Trzeba sobie powtarzać, spokojnie! Muszę się spakować. Musze spakować. Jutro się z nim zobaczę. I jutro wszystko powiem. A jednak życie może być jak w filmie. Happy end.

*

Wpadłem jak burza do domu. Nawet nie zdejmowałem butów. Sasuke. Gdzie jest Sasuke? Kuchnie. Salon. Schody. Jego pokój. Bingo.

 — Sasuke! — krzyknąłem widząc jak pakuje rzeczy do plecaka.

 — O to ty Itachi. Nie chodź w butach po domu.

 — Widziałeś się z Atari? — zapytałem łapiąc go za ramiona. Oczy mu się powiększyły, z zaskoczenia.

 — S-s-skąd… — jąkał się.

 — Wiem? — zapytałem kończąc zdaniem.

 — Nie — odparł twardo wyszarpując się. — Skąd ci to przyszło do głowy.

 — Naruto się wygadał. Wiem, że widziałeś się z nią — odparłem blefując. Tylko domyślałem się. Jednak sądząc po reakcji brata, miałem rację.

 — Cholera — rzucił klnąc pod nosem. — Było mi powiedzieć mu, żeby nikomu o tym nie wspominał.

 — No braciszku. Spowiadaj się. Co ci powiedziała?

 — Niewiele. Przyszła, kiedy zajmowałem się tą książką.

 — Odczytałeś coś z niej?

 — Nie. Zabrała ją.

 — A co mówiła?

 — Mówię ci, że niewiele.

 — A po co przyszła?

 — Powiedzieć prawdę.

 — Jaką prawdę? — zapytałem zaskoczony. Przecież to mi obiecała wyznać prawdę. Dlaczego powiedziała to Sasuke? Poczułem się dotknięty tym. Obiecała.

 — Cóż, moje podejrzenia okazały się słuszne. Musisz ją sobie darować. Przykro mi.

 — Niby, dlaczego?

 — To jest nasza siostra.

 — CO?! — krzyknąłem. Może nie powinien, ale utrzymanie emocji w ryzach w tym momencie, było niemożliwe.

 — Atari nie chciała ci tego mówić, bo nie chce mieć nic wspólnego z klanem Uchiha.

 — Czekaj, czekaj. Nie bujasz przypadkiem? — zapytałem podejrzliwie. — Sprawdzałem drzewo genealogiczne naszego rodu. Nie ma tam nikogo, kto mógłby przypominać Atari.

 — Ponieważ jest wynikiem zdrady naszego ojca.

 — Co? — wyszeptałem siadając na jego łóżku, gdyż jakoś tak nogi się pode mną ugięły.

 — Tak, to. Jest młodsza od ciebie, ale starsza ode mnie. Ojciec pewnego dnia się spił i przespał się z jej matką. Kobieta zaszła w ciążę i urodziła Atari. Oczywiście sprawa nie mogła wyjść na jaw. Byłoby to hańbiące w stosunku do klanu. Dlatego ojciec trzymał to w jak najwyższej tajemnicy, opłacając wysokie alimenty. Dlatego również Atari nie chciała ujawniać swoich oczu, bo ma sharingan. Podejrzewałem to, ale nie miałem dowodów. Przyszła dzisiaj mi to powiedzieć, gdyż zdała sobie sprawę, że nie traktujesz jej jak koleżankę czy siostrę. Powiedziała również, że nie ma zamiaru mieć niczego wspólnego z klanem i żebyśmy nie myśleli robić z niej naszą siostrzyczkę. Mówiła, że znika z naszego życia, nie chce nigdy więcej się spotkać. Masz o niej zapomnieć. Przykro mi.

Siedziałem jak zamurowany. Atari. To nie może być prawda. Ona, moją siostrą. Ale, przecież, ja…

 — W porządku Itachi?

 — Tak — rzuciłem odtrącając jego rękę z ramienia. Wyszedłem udają się do pokoju obok. Rzuciłem się na łóżko mając największą ochotę komuś przywalić.

 — Jak życie może sobie ze mnie tak drwić?!!! — wrzasnąłem nie umiejąc powstrzymać wściekłości. Nigdy nie zwróciłem uwagi na żadną dziewczynę. A naprawdę widziałem wiele takich, dla których więcej niż połowa mężczyzn zrobiłaby wszystko. Ba! To one często flirtowały ze mną, starając się uwieść. Ale nie, nigdy na żadna nie zwróciłem uwagi. Nawet mężczyźni mnie nie interesowali. Myślałem, że po prostu jestem aseksualny. Pogodziłem się z tym. Ale nie! Oczywiście ci porypani bogowie postanowili zabawić się, stawiając na mojej drodze Atari. No i oczywistą oczywistością, musiałem się nią zainteresować. Bo jakże by inaczej. Poczym bogowie wpadli na jeszcze lepszy pomysł, zrzucając mi na głowę te sny i tą cholerną tęsknotę. Żeby na koniec odwrócić kota ogonem, gdzie dowiaduję się, że jest moją siostrą. Co oni bawią się w groteskę, czy może dramat antyczny? Kompletna niedorzeczność! Czy nie wystarczająco się nacierpiałem?! No, ale według losy i tych chorych bogów, nie! Musieli dowalić mi jeszcze coś takiego! Westchnąłem wyrzucając w myślach z siebie wszystkie emocje. Troszkę mi już lepiej, ale… To było niedorzeczne. Jakiś chory wybryk losu. Przecież, przecież ja coś do niej czuję. I to nie jest, to, co powinno się czuć do własnej siostry. Ale ona, siostrą? Nie mogłem w to uwierzyć. Dlaczego nie powiedziała mi tego wcześnie? Wtedy, tamtego dnia podczas festiwalu. Może wówczas, przyjąłbym to inaczej. Może można by było jeszcze zawrócić kiełkujące uczucie. Ale przynajmniej to tłumaczy, dlaczego tak wiele wiedziała o klanie i czemu zawsze uciekała, gdy tylko bardziej się zbliżyłem. Załamany schowałem twarz w poduszce. Co ja mam teraz zrobić? Śnić o swej siostrze nie wypada, zwłaszcza, że podczas tych snów czasami nie wiele na sobie ma. Dobra, kogo ja okłamuję. Nic nie ma. Ale… Właśnie! Sny! Ten senne wspomnienia. Ona wyglądała na osobę z rodziny, mogła być ze mną spokrewnioną, ale… Nie wydaje mi się. Jej słowa nie wskazywały na to. Może okłamała Sasuke, wiedząc, że ten przekaże to mi. Nie wiem, czemu, lecz mam wrażenie, że Atari nie chce, aby zbytnio się do niej zbliżył. Zawsze wówczas ucieka. Jak podczas festiwalu. Muszę trzymać się tej myśli, tej deski ratunku. Tylko nadzieja, na to, że nie jest moją siostrą mi pozostała. W końcu gdyby była, zapewne nie pozwoliłaby, nie chciałaby być ze swoim bratem. To kazirodczy związek, zakazany, potępiony. Ale ja… Choruje przez nią. Czułem się jakbym był śmiertelnie chory. Wszystko we mnie wrze nie dając chwili wytchnienia. A moje uczucie do niej zakrada się do najprostszych myśli, burząc je i pozostawiając po sobie jedynie pustkę, czerń, gorączkę. Białą gorączkę idącą prostą drogą do obłędu. A powstrzymać to szaleństwo może tylko jedna istota w całym wszechświecie, Atari. Jednak mam płomyczek nadziei. Bardzo mały, nikły, ale jest. Tylko to mi pozostało. A tylko ona może go rozpalić, albo zgasić. Atari musi mi to wytłumaczyć. Powiedzieć prawdę. Ale co ja zrobią, jeśli to będzie rzeczywistość? Skoczę z mostu? Nawet o tym nie chcę myśleć. Ona nie może być moją siostrą!!! Nie może! Po prostu nie może. Na bogów, no raz was proszę, ulitujcie się!

____________________________________________________________________

Przepraszam, że tak długo nic nie było, ale na nic nie było czasu. Teraz staram się wrócić do normy, co mam nadzieję szybko przyjdzie. Chciałabym tutaj też bardzo serdecznie podziękować Natsuhi i Ayu-chan za nominację. Jeszcze raz serdecznie dziękuję. Jednocześnie informuję, że nie przepadam za tego typu konkursami, gdzie nikt nie wie o co chodzi i tak na prawdę nic się nie dzieje. Toteż z tego powodu nie będzie u mnie informacji o nominowaniu innych blogów[szczerze nawet bym nie znalazła aż 15 blogów]. Aczkolwiek serdecznie dziękuję Natsuhi i Ayu-chan za wyróżnienie i pamięć o moim blogu. Co do konkursu, najwyraźniej polega on na przekazaniu czytelnikom kilku faktów o sobie[jak wywnioskowałam czytając między wierszami w regulaminie]. Jeśli chcielibyście dowiedzieć się tych 7 faktów, to z chęcią przy kolejnym poście je wypisze. No to chyba tyle co chciałam powiedzieć. Mam nadzieję, że notka nie jest najgorsza i Was nie zanudziłam :)