11. Wróciłem

Właśnie kilka dni temu wróciłem do Konohy po trzyletniej podróży z Jiraiyą. A rano dowiedziałem się od Hokage, że Sasuke zabił Orochimaru. Czyli teraz uderza na brata. Mam nadzieję, żę, gdy go zabije powróci. Za wszelką cenę chciałem go sprowadzić do Konohy. Nie dlatego, że Sakura mnie prosiła, czy, że nie powinien zdradzać wioski, ale… Tęskniłem. Był moim najbliższym przyjacielem, a może już nie. Sam nie wiem.

Nogi same mnie prowadziły i nim się spostrzegłem stałem na polu treningowym drużyny siódmej. Uśmiechnąłem się na wspomnienia, jakie wywołały te trzy belki drewna wbite w ziemię. Czemu po prostu nie da rady o tym nie pamiętać? Chciałbym zapomnieć, aby nie czuć już tego bólu tęsknoty, ale… wiem, że nigdy nie zapomnę. Wydaje mi się, że… To jest chore. Mam czasami wrażenie, że… Nie powinienem. Podczas snu… Marzenia. To takie dziwne, ale… Chyba, ja… Nie mogę. On nawet jak powróci to nigdy nie pozwoli się aż tak zbliżyć. Zawsze otoczony murem nie do przebicia. Spojrzałem w kałużę, która pozostała po wczorajszych deszczach.

Nie mogłem patrzeć dłużej. W głąb swojego serca. To obrzydliwe. Wszystko, co czułem, teraz, kiedyś. Uczucia, których się brzydziłem, które zagłębiały swoje pazury w kawałkach mojej duszy, które niszczyły mnie od środka, bo zdawałem sobie sprawę, że nie powinny istnieć. Jedyne, co mi zostało, to… Tak naprawdę to nic. Próbowałem już chyba wszystkiego. Ale nic nie działało. Nic nie potrafiło stłumić tego, co czułem. Nawet jak się wydawało, gdy byłem pewny, że mi się udało... Znowu słyszałem ten głos wypowiadający moje imię. Ciągle i ciągle. Odbijał się echem w mojej głowie. Tylko to wystarczyło, żeby znowu poczuć... Nie umiałem tego pokonać. Czy ja naprawdę go… To obrzydliwe. Przecież… Kurna! Czy to musi być takie trudne? Zezłoszczony uderzyłem nogą w kałuże rozchlapując wodę i niszcząc odbijające się w niej moje oblicze. Ze spuszczoną głową zawróciłem. Chciałem wyruszyć na misję. Zająć czymś umysł. Skierowałem swe kroki w stronę Hokage. Może uda mi się wybłagać jakieś zadanie.

Szedłem pogrążony w swoich myślach przez niemalże puste uliczki Konohy. Dziwne. Środek dnia, a tu tak pusto?

— Słyszałeś — szepnął jakiś chłopak na oko w moim wieku do swojego kumpla. — Ponoć bracia Uchiha wrócili do Konohy. Widziałem, że są prowadzeni pod nadzorem ANBU do Hokage.

Zamarłem. Bracia Uchiha? Sasuke!

— Ale tak oboje? — pytał zdziwiony jego kolega.

— No! Tego, co wymordował klan też.

Ruszyłem biegiem. Musiałem natychmiast sprawdzić słuszność tych pogłosek. Jeśli są eskortowani to będę szli główną drogą. Ścigałem się z wiatrem, gnając przed siebie. Ledwo wyrobiłem na zakręcie potrącając ludzi. Oni mnie teraz nie interesowali, nawet nie przeprosiłem. Jeszcze chwila, już prawie. Wpadłem na barczystego mężczyznę z takim impetem, że wylądowałem na tyłku.

— Uważaj mały — fuknął. Zerwałem się na nogi. Byłem już na głównej ulicy, ale… Wszędzie stali ludzie skutecznie zasłaniając. Szeptali, pokazywali coś. Panowało ogólne poruszenie. Chciałem się przebić do pierwszego rzędu, aby mógł coś widzieć. Jednak bez skutecznie. Skakałem próbując dojrzeć drogę. Również nie skutkowało. Krzyczenie „przepraszam chcę przejść”, też spełzło na niczym. Kręciłem się niespokojnie szukając drogi przebicia. W końcu wpadłem na pomysł. Ukląkłem przeciskając się między nogami gapowiczów. Nie było to łatwe, ale w końcu znalazłem się na drodze. Właśnie otrzepywałem kolana, aby ruszyć przed siebie, kiedy…

— Naruto? — usłyszałem ten głos. Tak bardzo utęskniony głos. Tak dobrze znany. Teraz nie dźwięczał w uszach. Nie. To już nie było moje wspomnienie. Teraz roznosił się w powietrzu, był realny. Odwróciłem się, błagając abym zaraz się nie obudził w swoim łóżku. Żeby to nie był kolejny sen. Ale to była rzeczywistość. Stał tam. Nie wiele się zmienił. Chociaż urósł i nabrał mięśni. Lecz kruczoczarne włosy dalej takie same. Również ta bezdenna otchłań onyksowych oczu. Jednak już nie puste jak zawsze. Teraz zdawały się być ciepłe. Kąciki ust niezauważalnie uniesione ku górze, w nikłym uśmiechu.

— Sasuke! — krzyknąłem uradowany.

— Wróciłem — szepnął patrząc niepewnie w moje oczy.

— Witaj z powrotem — odparłem uśmiechając się najszerzej jak mogłem. Po czym przytuliłem go. Mocno, najmocniej, aby już mi nie uciekł. Stał zaskoczony. Znieruchomiał. Jednak po chwili rozluźnił się i odwzajemnił gest. To takie piękne. Nie mogłem uwierzyć. Znów poczułem ten tak zapomniany zapach. Schowałem nos w jego włosy, by móc wdychać jak najwięcej. Przypomnieć sobie. Poznać go na nowo. Po dłuższej chwili tulenia, euforia opadła i przyszedł czas na irytację. Odepchnąłem się od niego patrząc surowo.

— Jak mogłeś draniu! — krzyknąłem. — To wcześnie nie można było wracać! Co ty sobie wyobrażasz?! Wpadasz tak i sądzisz, że wszystko będzie dobrze!

— Naruto uspokój się — głos Kakashiego przerwał mój opieprz. — Nie mamy czasu na twoje krzyki. Musimy ich jak najszybciej dostarczyć do Hokage. I tak wzbudziliśmy zbyt duże zainteresowanie wśród mieszkańców.