Prolog

Witam! Oto powracam z drugim sezonem, z kontynuacją poprzedniego opowiadania. Gdyż to ono wygrało w głosowaniu. Dwie osoby głosowały na niego, jedna na opowiadanie nr 1, więc z racji większości zostało wybrana kontynuacja "Czerwonej nici", która rozpoczyna się krótkim prologiem. Z góry uprzedzam i przepraszam jednocześnie za poziom, lecz niestety tak długa przerwa od pisania swoje zrobiła. Mam nadzieję tylko, że nie jest to aż tak widoczna a przede wszystkim, że nie utrudnia zrozumienie treści. Zapraszam do czytania i bardzo dziękuję za miłe słowa pod ostatnim postem. Nawet nie wiecie jak to działa na autora, przeczytać, że jednak są osoby, którym opowiadanie się podobało i chcieliby, aby autor pisał. Dziękuję bardzo wam za tamte słowa, bardzo mnie podniosły na duchu.

Prolog

Zakapturzony mężczyzna siedział pochylony nad stołem pełnym rozłożonych ksiąg i zwojów, uważnie studiując dawne, często zapomniane techniki.

     — Jak mniemam wracasz od niej? — zapytał nawet nie zaszczycając gościa spojrzeniem. — Co zamierzasz teraz? — ciągnął wiedząc, że mężczyzna skory do rozmów nie jest. — Tobi umarł. Madara również. Atari ciebie nie chce.  Białego wytępili. Co zrobisz? — Odwrócił się spoglądając na czarnego Zetsu stojącego w drzwiach, którego wzrok skierowany był w głąb korytarza skąd przyszedł.

       — A ty, co takiego zamierzasz? — odezwał się przecinając ciszę basowym głosem. — Nie uwierzę, że dasz się zabić od tak — dodał, gdy odpowiedź nie nadchodziła.

        — Mam swoje plany. Czyżbyś chciał w nich uczestniczyć?

        —Nie przyłączę się do osoby, która zgubiła Tobiego.

— Hę?

— Madara sam z siebie nagle koło Atari się nie pojawił. Tego nie było w planach.

Białowłosy tylko wykrzywił usta w złośliwym uśmiechu pełnym arogancji. Zamaskowany go nie doceniał a on go przecenił. W gruncie rzeczy planem nie była jego śmierć na polu bitwy, ani oddanie dziewczyny w ręce Kage. To tylko skutki uboczne wygórowanego mniemania o przeciwniku, trochę tragiczne w konsekwencjach, lecz wszystko można odwrócić.

— Co zrobisz sam ze sobą? — zapytał mierząc Zetsu przenikliwym wzrokiem za szkieł okularów.

— Dla mnie życie się już skończyło. Moim jedynym celem było trwanie przy nich.

— Na rękę byłoby tobie znalezienie się teraz tam gdzie oni.

— Sugerujesz, żebym dał się zabić Zjednoczonym Siłą? Jako kto?

— Jako ja.

— Jak chcesz niby to osiągnąć?

— Są pewne dwie metody. Wszystko zależy tylko do tego, która przy twoich zdolnościach będzie odpowiednia.

 — Słucham — nakazał podchodząc do biurka okularnika pokazującego z uśmiechem tryumfu plan działania.

***

Zakapturzona postać pokonywała szybkim tempem kolejny las w kolejnym kraju. Nie musiał obawiać się szpiegów, wszyscy rozluźnili się, bo przecież wojna zakończona wróg pokonany i wybity do ostatniego poplecznika. Było mu to na rękę, niech tak sądzą, on w tym czasie będzie robił swoje.

Późnym wieczorem dotarł w okolicę Konohy. Doskonale wiedział gdzie szukać pozostałości po laboratoriach i siedzibach swojego pana, lorda Orochimaru. Znał te tereny aż za dobrze. Zabierając na własność stare, poukrywane podziemia oraz oficjalnie nie żyjąc mógł pod nową tożsamością spokojnie wmieszać się w mieszkańców wioski, jako stary ekscentryczny zielarz z chatą w głębi lasu. Pozawalało mu to na to, w czym był najlepszy, szpiegostwie.

Upalne letnie popołudnie, mężczyzna okryty czarnym materiałem leżał na dachu sąsiedniego domu obserwując uważnie ogród, gdzie pod drzewem na leżaku wypoczywała białowłosa kobieta oglądając bezchmurne niebo. Niemalże codziennie przychodził tutaj, spędzając w niewygodnej pozycji kilka godzin. Nieraz pozwalając sobie na zbliżenie się bardzie, lecz tylko wówczas, gdy miał pewność, że Atari go nie zdemaskuje. Mimo oficjalnego pokoju, po kilku latach względnego rozluźnienia Tsunade wolała nie ryzykować, shinobi wrócili do pełnienia swoich odwiecznych funkcji a białowłosa nie była osobą, która kiedykolwiek mogłaby przestać być czujna.  Zważywszy na nieprzychylność, jaką darzyła ją Hokage nieustannie o tym przypominając poprzez zabieranie na kontrolne badania, które wyglądały jak sprawdzanie wytrzymałości, przez co Atari nie traciła nawyków shinobi. Utrudniało to mężczyźnie dostęp do niej, lecz też pozwalało na lepszą analizę osobowości obiektu, którym była białowłosa.

Gdy pod wieczór dziewczyna zniknęła w czterech ścianach budynku mężczyzna odetchnął rozprostowując kości, opuszczając dach, by móc spokojnie wrócić do podziemi, chłodnych pachnących zgnilizną i stęchlizną byłych laboratoriów, w których spędzał swój czas. Zabrawszy z poprzednich podziemi notatki Tobiego, opróżniwszy jego tajny gabinet z wszelakich dokumentów, zapisów, ksiąg, posiadł wiedzę większą niż zamaskowany, Atari teraz dla niego była niczym gotowy przepis podany na tacy. Jednak pożądanie wiedzy przez Kabuto było silniejsze od niego, czekał, obserwując dokonując korekty, dopisując ważniejsze rzeczy, testując nieświadomą niczego kobietę, po to, aby w końcu ziścić swój plan.