Piękna róża zła

Witam po trochę dłuższej przerwie. No niestety okazało się, że sesja zakończyła się później niż planowałam, ale pozaliczane co miało być zaliczone. I dziękuję Wam bardzo za życzenia "powodzenia", niezmiernie podniosły na duchu.
Przychodzę dzisiaj do Was z miniaturką. Oneshot jeszcze nieprzygotowany, ostatnio jakoś zebrać czasu nie mogę. Jednak będę się starała by się pojawił w niedługim czasie.
Zapraszam na miniaturkę i na komentowanie jej treści, gdyż jestem ciekawa jak ją odbierzecie.Życzę miłej lektury i do następnego.

__________________________________________________________________

Dziewczynka na oko dziewięcioletnia siedziała na najwyższej skarpie skalnej i obserwowała w dole trenującego chłopca w podobnym wieku.  Zawzięcie walczył z wyimaginowanym przeciwnikiem. Czarne włosy w nieładzie, ciemne ubranie, zdeterminowanie na twarzy a na świat patrzy przez krwiste oczy, którymi strasznie się szczycił, jak wszyscy w rodzinie.

— Tak samo niebezpieczny i piękny jak ta róża — oznajmiła długowłosa dziewczynka ubrana w zwiewną sukieneczkę do kolana. Włosy w kolorze chłopca znacznie dłuższe proste i równo ułożone, lecz dusza również oglądała świat przez czerwień tak głęboka jak wielka misa pełna krwi.  Czarnowłosa powąchawszy kwiat upuściła go, aby wiatr mógł porwać roślinę i zatańczyć z nią krótki, lecz szaleńczy a jakże piękny taniec.

Obserwowała jego poczynania cały czas, można by powiedzieć, że zachowywała się jak jego cień. Zawsze miała go na widoku, gdzieś z ukrycia. Patrzyła jak trenuje, spotyka się z rodzeństwem, walczy, zaznajamia się z Hashiramą, płacze, raduje się, wszystko to widziała.

Walka, kolejna z resztą. Chłopiec już tak mały nie jest, dorasta, z każdym dniem się zmienia. Widzi to, zwłaszcza ona. Jej spokojne wręcz pozbawione emocji oczy wodzą za czarnowłosym pogrążonym w szaleńczym wirze mordowania przeciwników, do czego bez przerwy używa swoich oczu przepełnionych krwią, z których tak jest dumny.

Każdy chwast, co w drogę pięknej róży wejdzie szybko zwiędnie i zamieni się w jej część.

Widziała rozwijającą się jego przyjaźń z Hashiramą. Rosnące zaufanie i potrzebę bliskości. Widziała rozpacz, gdy wszystko wyszło na jaw.

Chociaż róża pięknym kwiatem jest to kolce jej poranią nawet najłaskawszy gest.

Czas nieubłaganie leciał a Madara zaczął się poważnie zmieniać. Miał teraz inne plany niż za młodu, pragnął, czego innego a żeby to dostać… Krwią usiany był krajobraz, czerwienią, z której tak słynął. Wiedziała jak potężny może być, ona to wszystko widziała, ale nie tylko ona. Ludzie zaczynali się go bać.  Dostrzegł to, więc…

A jeśli ktokolwiek zechce się sprzeciwić pięknej róży skąpie się wkrótce we własnej krwi.

Dziewczynka w przeciwieństwie do czarnowłosego nie zmieniała się nawet fizycznej. Stała w swojej sukieneczce obserwując jego walkę, kolejną z rzędu. W końcu trwa wojna, taka kolej rzeczy, że wszystko czerwone.

Piękna róża zła każdego kwitnie dnia w okrutne kolory przyodziana.

Wszystko gnało do przodu aż w końcu nastał kres wojny i rozejm między klanami. Powstała Konoha. Jednak nikt go nie rozumiał, nikt nie chciał zadać sobie trudny by zastanowić się nad jego słowami. Wkrótce został okrzyknięty zdrajcą.

Piękna róża zła każdego kwietnie dnia w rozpaczy kolory przyodziana.

Ta postać jest zbyt potężna by od tak zejść z piedestału i schować się do cienia. Wywiązała się makabryczna walka pomiędzy nim a jego starym przyjacielem. Niestety nie był dość silny żeby to wygrać.

Wszyscy radowali się jego śmiercią, lecz nikt nie znał prawdy. Nikt nie pomyślał o tym, aby to sprawdzić. Wielki shinobi przeżył masakrę i tylko skrył się w cieniu, by jeszcze nadejść.

 Wojna Shinobi, kolejna rzeź, kolejne spory i znów w tym uczestniczy on. Pojawia się niczym koszmar dawnych dni, mara, która nas prześladuje, której nic nie może przegonić.

Piękna róża zła każdego kwietnie dnia w mordercze kolory przyodziana.

Dokonuje kolejnych masakr szczycąc się nadal swoimi oczami, tak cennymi, tak niebezpiecznymi, tak pięknymi.

Piękna róża zła każdego kwietnie dnia w okrutne kolory przyodziana.

Lecz i tym razem znajduje się ktoś, kto umie się mu przeciwstawić. Po wielkiej bitwie, niezliczonych stratach, cierpieniach i wysiłkach znów pada. Pokonanym tym razem na amen. Wszyscy odchodzą z pobojowiska, które powstało, zostaje tylko jego martwe ciało. Czarnowłosa dziewczynka zjawia się obok z piękną czerwoną różą.

Raj, który stworzyłeś sobie już rozsypał się, a niczym lalkę gdzieś na półkę czas odstawić cię.

Pochyliła się nad nim zamykając mu oczy, z których tak dumny był. A następnie dotknęła serca a Madara zamienił się w piękny krzak czerwonej róży.

Piękna róża zła zwiędła tego dnia w tragiczne kolory przyodziana.

A roślina obumarła, a trzymany przez czarnowłosa kwiat porwany został przez wiatr.

Byłeś piękną różą Madaro.

Piękna tragiczna róża zła w najróżniejsze kolory przyodziana.