02. Akatsuki

Gratulacje dla Zaćmienia jestem dla niej jak otwarte księga. Przejrzała mnie an wylot. Zdaje sobie sprawę, że prolog wprowadził chaos. Wszystko będzie wyjaśnione, a przynajmniej, o co chodziło w prologu za kilka notek. Nie mówię, że w następnej, ale może jeszcze następnej. Spokojnie, wytłumaczę na pewno. Co do poprzedniego opowiadania. To planuje zrobić druga część, bo też jestem do niego przywiązana. Jednak ze względu na to, że utknęłam w martwym punkcie, którego nie umiem rozwiązać od bardzo dawna, zajęłam się tym opowiadaniem. Na pewno zrobię kontynuację jak skończę tą historię, ale istnieje prawdopodobieństwo, że zacznę wcześnie. Np. w połowie tego opowiadania. Czy będzie ono robione na tym blogu, czy na osobnym? Tego jeszcze nie wiem. Najpierw muszę uporać się z zarysem fabuły. No to już nie przynudzam. Zapraszam do czytania Dziękuję za komentarze. I życzę miłej lektury. Pozdrawiam.

P.S Przepraszam, że znów krótko, ale obiecuję, że za dwa, trzy dni dodam coś dłuższego.

___________________________________________________________________

Zaszłam do tyłu mężczyznę pogrążonego nad blatem pełnym najróżniejszych zlewek z dziwnymi, kolorowymi substancjami. Aż podskoczył ze strachu, kiedy przyłożyłam my skalpel, wcześniej zabrany ze stołu, do gardła.

 — Poruszasz się niczym wąż. Nawet cię nie wyczułem — odparł.

 — Lata praktyki. Ale nie przyszłam się przechwalać umiejętnościami. Chcę dobić interesu.

 — Interes tylko ze mną? Pan Orochimaru wie o tym?

 — Orochimaru nie o wszystkim musi wiedzieć.

 — Słucham, czego możesz chcieć ode mnie?

 — Orochimaru będzie lada chwila musiał zmienić ciało. Nieprawdaż? — zapytałam przechadzając się wzdłuż stołu i oglądając jego zawartość. Kabuto milczał, ale i tak znałam odpowiedź. — Nie jest to rzeczą zbyt ściśle tajną, że ja mam być nowym pojemnikiem. Jednak, tak jakoś nie mam na to ochoty.

 — Chcesz zwiać? — bardziej stwierdził, niż zapytał.

 — To chyba oczywiste.

 — I chcesz, abym cię nie wydał?

 — Nie. Chcę abyś mi zapewnił dostęp do Akatsuki.

 — A niby jak?

 — Nie udawaj. Wiem, że jesteś dla nich ich szpiegiem. Masz dziewięć dni, aby zapewnić ich, że potrzebują mnie w szeregach. Dziewiątego dnia, jeśli Akatsuki nie pojawi się w Dolinie Końca. Ja tu powrócę.

 — A co mam niby dostać w zamian?

 — Pewność, że twój pan przeżyje moją ucieczkę.

 — Pan Orochimaru jest potężny. Pokona ciebie w walce.

 — Eh… Kabuto, Kabuto. Naprawdę chcesz się bawić w te kłamstewka? Doskonale wiesz, że Orochimaru nie jest w stanie ze mną wygrać. Zdajesz sobie sprawę, że jeszcze nie pokazałam, na co mnie stać.

 — A Sasuke? Nie obchodzi cię. Tak kręciłaś się wokół niego?

 — Jego chcę go tylko wypróbować. Dzisiaj w nocy znikam. Zanim to zrobię, spotkam Sasuke i wówczas sprawdzę ile jest wart. Nie martw się. Przeżyje to. Chcę tylko, aby Orochimaru tego nie widział.

 — I żeby nie odkrył, co skrywają twoje okulary?

 — Dokładnie.

 — Po co ci Akatsuki? Dlaczego się nimi zainteresowałaś?

 — A tego się już nie dowiesz.

 — I tak to odkryję, prędzej czy później — wyszeptał do siebie. Jednak nie wiedział, że obserwuję go w odbiciu zlewki. Odczytałam słowa z ruchu warg.

 — Zawieramy umowę? — zapytałam odwracając się do niego przodem i wyciągając rękę.

 — Zawieramy — rzekł ściskając ją.

 — W takim razie żegnam — rzuciłam i niczym cień ulotniłam się z laboratorium.

Siedziałam na głowie Hishiramy Senju i spoglądałam na posąg Madary. Uśmiechałam się do siebie na wspomnienia dawnych lat. Momentów, które mimo panującej walki, były dobre. Miła część mojej jakże ponurej przeszłości. Malującej się w szarości i czerwieni. Eh… Westchnęłam kładąc się na zimnej skale. Błękit nieba. Pierzaste chmury. Dla niektórych przyjemny widok. Mnie drażnił. Chciałbym się stąd ruszyć. Nie miałam ochoty na przypominanie sobie dawnych dni. Jednak nie mogłam opuścić tego miejsca. Minęło dziewięć dni. Oby Kabuto wywiązał się z umowy. Prychnęłam śmiechem na wspomnienie walki z Sasuke. Wyraz jego twarzy, kiedy pokazałam mu te prawdziwe zdolności. I on się śmie podawać za kogoś, kto ma zabić Itachiego. Wydawało mi się to żałosne. O ile plotki o starszym bracie są autentyczne. Ale… przekonam się. I to już lada moment.

 — Ciekawe, co im Kabuto nagadał? —zapytałam się głośno. — Mogliśmy to ustalić. Teraz nie wiem, czy ma wykazywać jakiś opór — Spojrzałam na Madarę. — Denerwujesz mnie — rzuciłam w jego stronę. Podeszłam do krawędzi posągu i… skoczyłam w dół wodospadu. Swobodnie spadałam, ciesząc się wilgotnym i chłodnym podmuchem wiatru. Tuż nad wodą zrobiłam fikołka i gładko wylądowałam na tafli.

 — Widowiskowy lot.

Podniosłam głowę do góry, podnosząc się jednocześnie z kucek. Przede mną na jakimś dziwnym białym ptaku stał mężczyzna. Długie blond włosy, niebieskie oczy, płaszcz Akatsuki. A jednak Kabuto się wywiązał z obietnicy.

 — Ty musisz być zapewne naszym nowym członkiem.

 — Skąd ta pewność?

 — Z faktu, że albo Akatsuki, albo śmierć.

 — Oj nie łatwy wybór. A w ogóle skąd myśl, że nadaję się do was?

 — Rekrutacja Lidera jest bardzo surowa. Jeśli ją przeszłaś. To się nadajesz.

 — A nie powinieneś najpierw przetestować moich umiejętności?

 — Nie musimy. Mamy cię tylko dostarczyć w wyznaczone miejsce.

 — My?

Podróż była długa i nużąca. Ciągłe iście i sprzeczki Deidary z Sasori o sztukę. Naprawdę nuda. Lecz w końcu dotarliśmy. Zostałam oprowadzona przez blondyna po kryjówce Akatsuki. Za wiele do oglądani to nie było. Poczułam się jak u Orochimaru. Długie ciemne podziemne korytarze. Z resztą i tak nie będę tu często przebywać. Misje. Misje. I jeszcze raz misje. Czekałam tylko na ten jeden moment. Przydzielenie mnie do drużyny. Jak na moje życzenie trafiłam do Itachiego i Kisame. Na to czekałam. Właśnie dostaliśmy pierwsze wspólne zlecenie. Przy okazji miałam ich dopiero poznać.

 — Nazywam się Atari. Chociaż często mówią na mnie Akayoru.

Obserwowałam reakcję Itachiego. Uparcie wpatrywałam się w te czarne puste oczy. I nic. Żadnej odezwy z jego stron. Nawet nie drgnął na dźwięk tego imienia. Uśmiechnęłam się szeroko. Bo na to liczyłam. Nie chciałam, aby znał ten przykry sekret klanu Uchiha. A raczej bardziej nie chciałabym by wiedział o mnie. Ojciec nic mu nie powiedział. Itachi nie wie. Sasuke również. Ostatni członkowie klanu nie mają pojęcia, kim jestem. Cieszyć się? Czy nie? W końcu jestem wolna. Uniezależniłam się od klanu.